‘Het is het laatste concert dat ik zing,’ zegt mijn vader. Zo heeft hij dat besloten, het wordt hem geestelijk te zwaar.
Wat ben ik blij dat ik juist hier bij ben!
Libera me
Het prachtige requiem van Verdi. Met een enorm orkest en een koor van honderd personen. Dit was het stuk dat in concentratiekamp Theresienstad door de gevangen gezongen werd en deze uitvoering haalt dat terug door archiefbeelden op grote schermen en teksten die worden uitgesproken door acteurs.
We worden als publiek mee terug gekomen naar de opvoering in 1944, voor hoge nazi-s en leden van het Rode Kruis die daar als waarnemers in het kamp waren. Voor die bezoekers is het allemaal snel lekker opgeruimd en gepimpt, alsof het gewoon een gezellig zomerkampje is. Wanhopig hebben de zangers indertijd ‘Libera me’ staan zingen, hun pijn uitschreeuwend in de muziek. ‘Grappig,’ schijnt een van de SS-mannen nog te hebben gezegd, ‘die joden zingen hun eigen requiem.’ En de waarnemers namen niet waar. Kort daarna werden duizenden kampbewoners afgevoerd, waaronder alle kinderen. Ook de dirigent, de grote motor, heeft het niet overleefd.
Als het concert is afgelopen klapt er niemand. In plaats daarvan beginnen de artiesten zwijgend weg te lopen. Eerst het hele koor, de dirigent, de muzikanten groep voor groep. Totdat alleen de eerste violist nog doorspeelt, En stopt. En wegloopt.
Ook mijn vader zie ik van het podium lopen. Door mijn tranen heen.
