Koffietje, mama?

Hee lieve mama,

Ik vind het zo gek dat de stad gewoon doorgaat waar de mensen eruit verdwijnen. Dus dat ik over de Weteringschans fiets waar jouw huis was, jouw praktijk. Maar dat er dan een andere naam bij dezelfde deur. Of de Utrechtsestraat, dat ik denk: ‘Even koffie doen bij Dick, mama? ‘ En dat er dan nieuwe mensen in die kroeg zitten en Dick niet meer achter de bar.

Zeuren

Ik wil zo graag dat kind zijn dat koffie drinkt met haar moeder. Ik zou je het stuk laten zien dat ik schreef voor LINDA, het heet Leeg Nest. En vertellen over die vriendin van mij die monter zei: ‘Het is meer dan alleen leeg – dat hele nest van jou is naar beneden gedonderd.’ Je kent haar wel, die vriendin, haar eigen huis is super nesterig, heel groot en fijn.
We namen nog een cappuccino en je zou vragen naar J, naar de dochters – en samen met mij blij zijn over hoe goed ze gaan.  ‘Weet je wat ik Dunya voor haar achttiende verjaardag geef? Een tattoo!’ Je moet lachen. ‘En zelf was ik nog bij een financieel adviseur, nee echt, nu snap ik eindelijk alles over mijn bedrijf, ik heb mijn zaken op orde!’ ‘Heel goed,’ zou je zeggen, ‘dat is zo belangrijk, die zelfstandigheid.’
En dat gevallen nest? Dat dat pijn mag doen, dat je dat snapt als geen ander, zeg je, en ik weet, voel, dat dat zo is. Maar ook: dat het goed komt, over een tijdje. Beter dan goed. Dat fluister je mij in en ik knik, je hebt gelijk.
Je legt je altijd warme hand op de mijne en zegt nog iets liefs, dat ik het fantastisch doe of zo. Je vraagt om de rekening.
Ik heb niet eens gevraagd hoe het met jou was, maar dat geeft niet bij moeders. Een snelle kus en we vervolgen onze wegen.