De koning te rijk

Het begon drie maanden geleden met een appje.

‘Ik hoorde dat je je huis verkoopt, kan je er misschien wat meer over vertellen?’ Dat was een brutale vraag van mij, ik dacht eigenlijk dat ik niks kon kopen, dat ik in een soort fuik zat. En tegelijkertijd wist ik dat er dit jaar iets moest gebeuren als de jongste eindexamen heeft gedaan. Dan zou ik het huidige huis niet meer kunnen betalen.

In the middle of our street

Het werd een enorme achtbaanrit, met een team van lieve en professionele mensen om mij heen.  Er gebeurde van alles onderweg. Maar wat er gisteren gebeurde: dat ik door het Vondelpark fietste naar het kantoor van een notaris. Dat ik daar mijn handtekening zette onder iets dat ‘levering’ heette. Dat ik sleutels kreeg en fietste naar De Pijp. Dat ik daar de deur opendeed en twee trappen op ging. Naar binnen. Mijn lieve Astrid was erbij, tijdens onze studie woonden we hier om de hoek. Altijd vriendinnen gebleven. Nog niet zo lang geleden was ik getuige van het moment dat zij een eigen huis kocht, bij een notaris in Almere; nu was zij naar mij toe gekomen.
Met rare steentjes die ik had gehaald bij de voodoowinkel reinigden we het huis: eerst zwarte rook en toen witte. We zeiden er spreuken bij die we ter plekke verzonnen. We dansten op ‘Our House’ van Madness, samen met J die ook even langskwam. Daarna aten we bijna een hele taart op en dronken een hele fles champagne leeg. De vlag die ik cadeau had gekregen van de makelaar (omdat ik kinderlijk blij was dat het huis een vlaggenstok had) wapperde in de wind, de bloesem in de straat bloeide en op het balkon scheen volop zon over de Amsterdamse platjes.
Ik had een huis. Heb een huis. Helemaal van mezelf.