Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Flash forward

Soms gaan de dingen zo abrupt.

En als ik ergens niet goed in ben…

Het ritme van de school

De gedachte dat de jongste over een half jaar eindexamen doet, is zowel feestelijk als droevig. We wonen nu vijf jaar samen in de leukste straat van Amsterdam. Gedreven door het ritme van de school, de voetbaltraining, de pianoles, het vakkenvullen. Haar ritmes dus, waar ik met verve mijn leven omheen plooi. Ze is zeven streepjes op de muur gegroeid, van vriendenkring en kledingstijl veranderd, ik heb haar zien opbloeien van kind naar een sterke vrouw in wording. Ik zat er dan ook bovenop. Soms iets te, maar ze is heel goed in grenzen aangeven – en soms juist alles open. Ze is de gedroomde huisgenoot.
Gaat dat allemaal veranderen na dat eindexamen? Jazeker. Om te beginnen dat drukke, duidelijke leven van het schoolgaande kind, waar ik -met haar zussen erbij – zo’n twintig jaar mee zoet ben geweest. Hoeveel sinaasappeltjes heb ik inmiddels staan persen in de vroegvroegvroege ochtend, hoeveel gesprekken over school, hoeveel was op onmogelijke tijden?

Veel plannen

Er staan voor dit kind veel plannen op stapel: reizen, werken, dan mogelijk naar Groningen. Het wordt er niet eentje die lang onder moeders vleugels blijft. En waarschijnlijk kan ik het huis straks ook niet meer betalen. Dus waar andere moeders langzaam kunnen wennen aan het lege nest en soms zelfs verzuchten dat hun schatjes wel heel erg lang blijven plakken, bereid ik me voor op een harde overgang. Meestal niet, meestal focus ik me juist op hoe innig we het het hebben in het nu.

Maar soms krijg ik plotseling een flash forward en kan ik zomaar in tranen uitbarsten boven een gebutst broodtrommeltje.

2 reacties op “Flash forward”

Oh hier ook. Zo herkenbaar. En ik moet het ook nog maal twee, want een tweeling. De laatste die weggaan…die maken het huis stil. Dat is denk ik heel andere koek, die ik nog niet geproefd heb, maar kweet niet of ik die zo graag wil slikken. Het moet, zo gaat het en ik ben ook graag alleen in huis. Maar tot nu toe was dat nooit eenzaam, want er kwam altijd weer iemand thuis. Het zal wennen, ik denk dat het flash forwarden zelfs het pijnlijkste deel is. Nu is nog wat nooit meer zal zijn. Ik hou zo van nu.

Mooi gezegd Roos! Er zit ook een soort geruststelling in de flash forward: het is namelijk nog niet zover. Pfff

Laat een antwoord achter aan Roos Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *