Meer dan driehonderd jaar gleden, in 1680, werd er in Amsterdam een man geboren die Marcus heette.
Marcus kreeg een zoon die Machiel heette, die kreeg op zijn beurt een zoon die Hartog heette en Hartog kreeg Mozes, allemaal in Amsterdam, allemaal rond het Waterloplein. En nog weer vier generaties later werd ik geboren.
Diamantslijpers
Dat heeft ooit eens iemand uitgezocht, niet eens familie, gewoon een man die het leuk vond om stambomen uit te vogelen. Ik kwam die stamboom gisteren weer tegen, het grappige is dat er meer in staat dan alleen namen. Beroepen bijvoorbeeld: nogal veel diamantslijpers. Maar ook: preparator van een laboratorium, typograaf, persfotograaf, gymnastiekonderwijzer.
Je kunt verdwalen in al die levenslopen, vooral als er dingen staan als: reist naar Duitsland, komt dan in Utrecht in een krankzinnigengesticht en gaat dan zelfstandig wonen. Wat is het verhaal achter de man die de gracht in reed, hoe zat het met al die kinderen die ‘levenloos geboren’ werden, en wat is toch een ‘roosjesversteller’? Sommige verhalen zijn al vaak verteld maar extra confronterend als het je eigen familie betreft: overleden in Auschwitz, in Sobibor, nog meer Auschwitz…
Er staan ook adressen bij; Rapenburg, Waterlooplein, Batavierstraat 115. ‘Daar liepen we vandaag nog!’ zegt J, die meekijkt, ‘dat vonden we zo’n leuk straatje.’
Dus meer dan driehonderd jaar geleden liep mijn overopa precies over dezelfde steentjes. Die had toch nooit kunnen denken dat ik vandaag… en wie weet wie er over driehonderd jaar daar weer loopt en hoe de wereld er dan uitziet… Het zijn van die duizelingwekkende gedachtes, oneindig veel Drosteblikjes op een rij.
