Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Nieuwe rituelen

Eerst was er de elleboog. Die mag al niet meer. Maar mijn zus en ik hebben nu het zwaairitueel. 

Dat gaat als volgt.

Afstand

Mijn zus thuiswerkt bij mij boven. En aan het eind van de dag, na veel zoom, groups, Skype en andere gebeurtenissen op afstand wandelen we samen naar de Flesseman, waar onze moeder zit. Ze mag gelukkig nog wel naar de eetzaal, dus door het raam zien we haar aan haar vaste tafel zitten. Mijn zus en ik klimmen in het raam aan de buitenkant en dan gebaren we naar de kok in de keuken. Die komt aan lopen en draait mijn moeder om in haar rolstoel zodat ze naar buiten kan kijken. En dan begint het zwaaien. Met grote gebaren, met omhelsgebaren, met handkussen en van links naar rechts gebaren. Mijn moeder praat erbij en zingt zelfs – we horen niet wat maar dat geeft niet. Af en toe snauwt ze andere bewoners iets venijnigs toe, als die in haar weg staan of als ze beginnen mee te zwaaien. Soms zwaaien we in grote hoeveelheden. Tot het eten komt, dan is dat het belangrijkste. 

Daarna loop ik met een bochtje naar huis terug. Langs Artis, waar de dieren zoals altijd in hun verblijven zitten. Hokken kan je het niet meer noemen, zo ruim en mooi en goed verzorgd. Daar zitten ze behoorlijk goed en nu heerlijk rustig zonder al die bezoekers. Ik zie een parallel.

De foto is van het Damrak. Normaal kun je daar over de hoofden lopen. 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *