Ik las dit boek – en ik was blown away.
Een beetje laat, het is geloof ik al vier jaar oud en niet bepaald onopgemerkt gebleven.
Kraai
Ik weet ook niet waarom ik dit boek miste, iemand (wie?) gaf het me, maar gek genoeg was ik het boek meerdere keren kwijt. Alsof het zich voor me verstopte tot ik er klaar voor was.
Ik begon het een beetje per ongeluk te lezen en toen gebeurde het. Een klap in mijn gezicht, een struikelval in het diepe.
Ik heb dus nog nooit zo’n boek gelezen.
Het gaat over een vader, twee zonen en een kraai. Over wanhoop. Over liefde. Ik snapte er bij vlagen geen bal van en misschien is het wel meer poezie dan literatuur. Of muziek, daar moest ik ook aan denken.
Ik kon het niet achter elkaar lezen dus ik pakte het steeds en las dan soms ook een stukje terug. Toen ik het uit had begon ik opnieuw (het is een dun boekje).
Daarna gooide ik bijna alles weg dat ikzelf tot nu toe geschreven had aan een nieuw boek. Schrijven = uit je comfortzone stappen.
