Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Glazuur

‘Het glazuur van je tanden is aan het verdwijnen,’ zegt mijn tandarts. ‘Pas op met zure dingen eten. Zoals fruit.’
Ik voorzie alweer allemaal extra kosten. ‘En wat is de behandeling?’
‘Er is geen behandeling,’ zegt de tandarts (jong, slank, rimpelloos) vrolijk. ‘Glazuur dat weg is komt nooit meer terug.’

Kracht en wijsheid

Weer iets dat nooit meer terugkomt. Net als de platte buik, de gladde huid, de shampoglans van je haar. Of lezen zonder bril.
Ik ruil het in voor kracht en wijsheid. Zie mij vrouw van de wereld zijn met mijn interessant gevulde agenda. Ik zou mijn vijftigjarige zelf ook veel liever inhuren dan mijn twintig- of zelfs dertigjarige zelf, veel rustiger, veel wijzer.
Daarbij hoort ook een goede telefoon. Mijn vorige liep steeds vast, en toen ik ermee naar de telefoonwinkel ging werd ik heel hard uitgelachen. ‘Maar mam, vind je het gek dat ie vastloopt, je hebt 8 gig,’ lachte ook de dochter. Inmiddels lacht ze niet meer, want nu heb ik 64 gig – wat dat ook mag betekenen.
Het is eigenlijk ook te raar dat ik geen creditcard heb, die is samen met mijn huwelijk verdwenen. Af en toe sta ik ineens heel onthand te zijn. Dus ik vraag, na twee jaar zonder, weer een creditcard aan bij de bank, bij een aardige jongen die het inderdaad ook idioot vindt dat zo’n volwassen vrouw alleen maar 1 bankpasje heeft.

Twee weken later krijg ik bericht: mijn verzoek om een creditcard is afgewezen, mijn inkomen is te onstabiel.
En zo gaat er -hoppa- weer een laagje glazuur van mijn ego af.

 

Één reactie op “Glazuur”

Laat een antwoord achter aan ella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *