Ik heb het romantische mediterrane idee dat mijn huis een veranda heeft, maar zo’n ding heet natuurlijk heel onsexy een platje.
Sardientjes
Er staat een bank en een grote plantenbak die ik eigenlijk weg moet halen want die veroorzaakt lekkage bij de onderbuurman en een pallet als tafel. Je kunt er prima zitten en een sigaretje roken en je kunt er ook prima geen sigaretje roken. Met dit mooie weer staan de ramen naar het platje de hele tijd open en daar wonen ook de poezen nu. Het is geen Spaanse patio met zwembad en vijgenbomen, maar toch.
En omdat we in Spanje die fijne buitenkeuken hadden, had ik nu in mijn hoofd gezet dat ik met dit mooie weer permanent een barbecue op mijn platje wilde hebben. Niet om bergen vlees op doorheen te jagen, maar gewoon af en toe eens een paar sardientjes roosteren of een maiskolfje.
En ik had ook iets anders bedacht: dat ik zelf moest kunnen barbecuen, dat leek me een van de laatste stappen in mijn emancipatieproces. Barbecuen zonder man.
Minibarbecue
Ik kocht een minbarbecue bij de Hema en kooltjes en aanmaakblokjes. En toen dinsdag mijn huis zoals altijd vol was met studenten zei ik stoer: ‘Ik ga even wat visjes roosteren.’
Er kwam één jongen even bij staan en die mompelde iets over kooltjes die grijs moeten worden. Maar verder had ik de barbecue geclaimd. Natuurlijk maakte ik alle beginnersfouten zoals teveel kooltjes en te laat beginnen. De studenten zaten ondertussen rustig binnen alvast al het brood en de sla op te eten. Ik keek naar hen van buiten naar binnen, door de open ramen, zag ze lachen en praten en totaal op hun gemak zijn in mijn huis.
En ondertussen zat ik op mijn platje sateetjes te roosteren, per vier stokjes, en, echt, je had nog nooit zulke perfecte sate geproefd.
