Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Doorboorde kinderen

Jongste dochter kreeg van haar grootste zus en haar nepzus Laurita een helix cadeau. Op een of andere manier dacht ik daarbij aan een hele grote ballon.

Maar een helix is volgens wikipedia ‘een drie-dimensionale spiraal met constante straal en constante spoed.’ En  tegenwoordig dus kennelijk ook een speciaal soort piercing bovenin je oor, dwars door het kraakbeen heen.

Martelkamer

Ik wilde er zo min mogelijk mee te maken hebben, maar op een of andere manier stond ik toch ineens in een zaakje dat eruit zag als een martelkamer waar Mr Horror himself zich zeer op zijn gemak zou voelen. Plaatjes aan de muur van alle mogelijke doorboringen en uiteraard ook lekker duistere tattoos. Twee dames waren er, van boven tot onder getatoeëerd, tot diep in het decolleté. Zwarte kleren en haren en overal doorboord: neuzen, lippen en vast ook waar ik het niet kon zien. Oren niet alleen gestretcht maar daarin ook weer enorme ringen. Ik voelde me plotsklaps erg wit en plattelanderig. Sinds wanneer is gothic eigenlijk mainstream geworden? En waarom is dat aan mij voorbij gegaan? Ik flirtte vroeger toch ook gewoon met punk? Skajasjes, buttons, PLO-shawls… niks meer van terug te vinden bij me. Zelfs geen verborgen tattoo-tje.
Het tentje was GGD-gekeurd, verzekerden mij de dochters, en dat was toch een geruststelling. Ik zette een ferme handtekening: ja hoor, doorboor dat schattige kinderoor maar. Alsof ik daar nog iets over te zeggen heb. Zolang we de tunnels door de oren nog kunnen voorkomen, ben ik uitermate flexibel.

Meridianen

Omdat ik vond dat ik toch iets moederlijks moest tonen, vroeg ik: ‘En jullie prikken niet door haar meridianen heen?’ Want zoiets had ik weleens  gehoord: dat je de energiebanen in het lichaam kunt  verstoren als je niet goed doorboort.
Vermoeid werd ik uitgelachen.

Één reactie op “Doorboorde kinderen”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *