Opdringerig leven

Ik was een beetje reismoe. Maar twee jaar zonder echte vakantie en wel doorwerken is  het andere uiterste.

Dus vertrek ik zometeen voor twee weken naar Baskenland. Met J.

Snel

De eerste vakantie in 35 jaar met een andere man. En zonder de kinderen, dat is voor het eerst in 20 jaar. Hoewel ik zelf die ticket heb geboekt, heb ik niet vaak zo ambivalent mijn koffer gepakt. En het J. ook moeilijk gemaakt deze weken, een paar keer gedacht: laat maar zitten, alles. Ik blijf wel contemplatief alleen thuis.
Maar het leven dringt zich toch wel op. Net als met de jonge katjes. Toen ik een kleine twee jaar geleden bij de dierenarts zat met onze Spaanse Sammy op schoot, zachtjes tegen hem zat te praten terwijl hij langzaam veranderde van een slapende in een dode kat, toen ik daar in mijn eentje weg fietste met dat lege mandje, toen dacht ik: genoeg. Teveel katten begraven de afgelopen tijd. Al die zwerfkatten in Spanje, mijn lieve oude Moeha, de oermoederkat, die werd verscheurd door wilde honden en ik die haar vond. Hoe hard je kunt huilen om zo’n beestje… genoeg. Dat wil ik niet meer, dat kan ik niet meer. Dan maar helemaal niet. 

En kijk wie er nu weer mijn leven in is getrippeld.