The art of funeral speeches

Ik denk soms dat iedereen zo poëtisch en avontuurlijk is als mijn vrienden.

Maar een stap uit mijn comfort zone en ik ben zelf de alien.

Pilsje

Er was een oude dame dood die ik verder niet kende. Ze was al begraven en ik was (ik zal jullie de details besparen) in een kerk naar de herdenking die volgens de dochter heel spiritueel en cultureel zou zijn.
De anekdotes waren allemaal in deze trant: ‘En dan gingen we met de vrinden naar een cafeetje. En dan zei Greet… doe mij maar een pilsje.’
Ja? dacht ik. Maar dat was dan de anekdote want die Greet dat was me een ruige.
Ik hield het een uur vol, toen ben ik het kerkje uit gevlucht. Misschien komt het omdat ikzelf voor bijna al mijn dierbaren bijna dagelijks in gedachten schrijf aan de gevoeligste, gelaagdste begrafenisspeech die ik ooit voor ze zal houden. Zo’n speech met lachen en huilen tegelijk. Allebei heel hard.
Terwijl, voor de vrinden die daar zaten te herdenken, was het natuurlijk helemaal goed zo; ik wilde dat ik niet zo’n snob was.

Wakker worden, Doornroosje

Maar dat is het niet alleen. Ik kan het leven nog steeds moeilijk anders nemen dan als een of ander sprookje. Inclusief de wolf, de prins, en zo nu en dan een goede fee op je pad. Dat is leuk natuurlijk en er mede de oorzaak van dat dit blog zo gezellig weg leest.
Tegelijkertijd denk ik steeds vaker: wakker worden, Doornroosje. Oogjes open, maar nu echt. Dit is het leven, het is ook gewoon heel banaal, jij bent af en toe heel banaal. En die prins op het witte paard… kom op zeg!