Het was een prachtige dag voor de dood.
In IJmuiden, de boot lag klaar om opa’s as over de zee te strooien. Het was met rozen in het water gooien en gedichten en de scheepsbel die drie keer luidde. En de strandhuisjes van IJmuiden in de verte als een soort miniatuur Coney Island.
Tijdperk
Maar ik stierf met opa voor de tweede keer daar op dat water. Hadde was toch de stamvader, de oeropa. Representant van een heel tijdperk van standvastigheid, alleen al door zijn levenslange verbinding met ‘de vrouw’.
En plotseling voorbij.
Later reed ik terug om te gaan koken voor de jongens en meisjes van de bar. Die waren aan het opruimen, want het zomerterras ging dicht. Vanaf deze week tot de lente. Koelkasten werden leeggehaald, uitgesopt, stekkers uit stopcontacten, luiken voor maanden gesloten.
En natuurlijk heb ik daarnaar verlangd, het leven van de herbergierster verhoudt zich lastig tot dat van de schrijfster. Hoeveel honderden taarten heb ik deze zomer alleen al gebakken?
Maar de wetenschap dat volgend jaar een ander… dat het dus echt nooit meer… zo kort als het was, zo snel voorbij alweer … en wat heb ik er ook van genoten, toch.
Nu is de herfst begonnen.
2 reacties op “Plotseling”
Voor mij is weemoed een van de meest essentiële gevoelens van dit leven – dat herken ik bij jou.
Na de herfst weer een ander seizoen…komt goed.