Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

The Wicked Witch of the North

Ik verander in een soort heks, alleen met haar zwarte kat.

Goed, ik moest eerst even wennen. Maar daarna ging het razendsnel.
Helemaal alleen thuis, dus ook zonder kinderen en dat voor bijna een week… ik kan me de laatste keer niet herinneren. Een dagje soms, een nachtje dat toevallig iedereen een ander plan had met logeren erbij. Maar zo lang? Vakanties doen we natuurlijk normaal juist samen.

Liederlijke tafel

Dus ik vlieg op mijn bezemsteel terug naar mijn studententijd. Toen ik amper voor mezelf kookte en de afwas in grote bergen liet groeien totdat er niks meer schoon was. Om dan vervolgens mijn bovenbuurmeisje in te huren om een middagje bij me schoon te maken. Schoonmaken was haar studentenbaantje. Ikzelf werkte in de schouwburg als ouvreuse en gaf mijn netverdiende geld maar al te graag aan haar.
Ik manipuleer de tijd op meer manieren. Mijn ouderwetse wekker gaat solidair kapot, dus ik sta op wanneer ik wil, heel vroeg of heel laat – al naar gelang de nacht ervoor. Soms heb ik niet eens zin om de gordijnen open te doen, en ik zie nu al precies wat voor raar oud wijffie ik ga worden: eentje die amper de deur uitgaat omdat ze alles moeilijk en eng vindt en met wild ongekamd haar in haar hol heksenformules zit te brouwen.
Af en toe komt er iemand langs, ik heb aan het begin van deze week om af te kicken zoveel tapas gemaakt dat de liederlijke tafel gewoon vol blijft staan en af en toe schuift er iemand aan, net als bij de hoedenmaker en de Maartse Haas.

Moedertje

Dan belt mijn moedertje. ‘Ik hoor al een paar dagen niks van je, dat vinden moeders niet leuk.’ Ze heeft haar meest getroebleerde stem aangezet.
En ik, de volwassen mantelzorgdochter die altijd zegt kom maar, hier is je glaasje karnemelk en ook je voetenbankje, ik hoor mezelf zeggen: ‘Mam, nu even niet. Ik ben een paar dagen alleen, laat me.’
‘O ja,’  zegt mijn moeder beverig. ‘Natuurlijk, schat.’  Om er droef aan toe te voegen: ‘Toch vind ik het fijn dat ik even je stem heb gehoord.’
Als ik haar wegdruk, voel ik me heus wel the wicked witch. Maar dat ben ik nu, dus niet dat jullie dachten: ha die Anna, die wil ik wel als dochter/schoondochter/vriendin/moeder. Pas maar op, niemand wil mij!
(o en hallo familie die vannacht weer thuiskomt…)

Één reactie op “The Wicked Witch of the North”

Laat een antwoord achter aan Ada Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *