Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Gele kaart

‘Mam, de politie gaat jullie bellen. En als het nog een keer gebeurt moet ik naar bureau Halt.’

Ik heb een wilde dochter. Of nou ja wild… De ene keer dat ik bij wijze van ouderlijke waarschuwing tegen haar zei: ‘Doe niet iets wat ik ook niet zou doen’ werd ik hard uitgelachen. ‘Nou mam, dan kan je je lol op.’

Gezellige zakjes Afghaan

Toen ikzelf zestien was, leefde ik in een tijd waarin verslaving nog knus was. Een tijd waarin je gewoon samen met je ouders rookte in de woonkamer. Waarin je ook rookte in het café, waar de barman je stralend heftig alcoholische dranken als ‘bessen met ijs’ of ‘pisang ambon jus’ serveerde. Om de hoek kon je gezellige zakjes ‘Afghaan’ kopen en voor je verjaardag bakte je een spacecake. Waarvan je dan vervolgens over je nek ging, maar dat hoorde erbij. Niemand vroeg je ooit ergens om een legitimatie. Sterker nog: dat soort praktijken riekte naar nazisme, vonden we, het was echt ondenkbaar dat we met ‘persoonskaarten’ rond zouden lopen.
Het heeft even geduurd voor ik me realiseerde dat de wereld honderdtachtig graden gedraaid is. Dat je je kind niet meer voor een flesje wijn naar de supermarkt kunt sturen. Dat hasj roken toch niet zo onschuldig is als iedereen toen dacht. Dat het roken van een sigaretje een bijna subversieve activiteit is geworden.

Naïef

Mijn dochter gaat naar feesten en soms naar raves. Ze heeft chillavondjes in haar eigen kamertje buiten. Als ik dan aankom, schiet er wel eens een groepje stoners opzij. Die geur doet me dan even heel erg denken aan vroeger.
Ik vertrouw mijn dochter. Work hard, play hard. En er wordt in haar geval altijd nog veel meer tijd besteed aan werken dan aan feesten.
Soms vraag ik me wel eens af of ik te soft ben, of ik teveel ben blijven hangen in de sprookjestijd waarin ikzelf ben opgegroeid. En als er dan ineens een ‘gele kaart’ van de politie op tafel slingert en er wordt gedreigd met bureau Halt dan schrik ik. Zoals elke ouder zou schrikken, toch?

Maar nu de toedracht. Het kind was met haar fiets om vier uur ’s middags in de metro, ze kwam net terug van het verzorgen van haar paard. Ze wist dat je in de spits niet in de metro mag met je fiets, ze wist alleen niet dat de spits al om vier uur begon. En toen had ze dus ook geen ID bij zich. Sterker nog, ze heeft niet eens zo’n kaart. Na de verhuizing uit Spanje is dat er nog niet van gekomen. Het zit ook totaal nog niet in mijn systeem, moet ik bekennen. Verplichte legitimatie op straat? Van kinderen?
Goed, ik ben dus traag en naïef. Maar die ‘gele kaart’ voor deze ‘overtreding’… Ik kan het maar niet serieus nemen.

2 reacties op “Gele kaart”

Laat een antwoord achter aan Sonja van der Burg Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *