Waiting to exhale

Het is het raarste avontuur ooit, deze herberg van ons.

In de korte tijd dat we open zijn heb ik al meer taarten gebakken dan in mijn hele leven ervoor (en ik bakte al heel veel taarten), heb ik weer eens diepe bewondering gekregen voor iedereen die werk heeft waarvoor je de hele dag moet staan, zijn mijn handen rauw en rimpelig geworden van al het afwassen en doe ik boodschappen voor tien feesten – en dat dan elke dag. Per dag gaat er alleen al anderhalve kilo roomboter doorheen…

Ik was de wind vergeten

De mensen op ons zomerterras zijn blij. Meer dan dat, ze zijn ontroerd. We lopen allemaal te zweven van zoveel lieve, positieve energie. Dat komt door Mandela of misschien door de plek, het snijvlak van het water.  Ikzelf kan ook niet ophouden met kijken. Het IJ in de ochtend heel vroeg, het IJ bruisend van het leven op het drukste moment van de dag, het IJ op dat ene korte moment van de avond dat het licht even heel mooi en heel scherp wordt. Dan weer glad als een spiegel, dan weer zo hard bruisend met golven dat ik er ’s nachts wakker van schrik. En de wind! Ik was het vergeten, ik heb de wind gemist in Spanje. Daar woonden we in een heet en zinderend dal. Dat warme en verstilde doet iets met je denken, dat wordt vanzelf een beetje plakkerig en traag. Hier, hoe moe ik ook ben, is er steeds de wind om me scherp te houden, mijn haren door de war, kippenvel op mijn armen. Wat een zomer.

foto:
http://www.ilovenoord.nl/2015/07/opladen-bij-herberg-het-mandela-huisje-op-het-zuidelijkste-terras-van-noord/