Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Chiringuito

Goed, toen had ik dus twee reusachtige koelkasten vol met eten, plus nog drie vrieskisten en overal in mijn keuken kratten vol met groente, kisten sinaasappels, net weer twintig ossenworsten van de slager, vijf verse broden en zat ik met gebutste kokshanden een paar kilo dadels te ontpitten voor sticky toffee cake.. en toen begon het me toch te regenen…

Onze Spaanse vrienden staan bibberend bij de bar. ‘Is dit nou dit drukke zomerterras van jullie?’ Ja. Nee. Ons terras is als een strandbar: ingericht op de zon met overal ligstoelen en vuurtjes om bij te zitten en schommels. Je kunt beschut staan bij de bar maar dan wordt het eerder een soort havenbarretje met twee of drie stoere zeilers die hun verhalen vertellen aan Ilco de barman die steeds meer kleren aan gaat trekken tegen de kou.
De komende dagen wordt het er niet beter op. ‘We gaan dicht, zolang het zo regent’  besluit Ilco ‘man, wat ga ik uitslapen.’
‘Maar als de mensen nou helemaal de moeite nemen om door weer en wind hierheen te komen…’
‘Ik ga daar echt niet uren staan te kleumen voor een paar mensen. En jij ook niet. Ga een jurkje kopen. Ga schrijven.’ Dat zegt mijn man.

Ik moet een jurkje kopen

Alsof ik dat kan. Natuurlijk wil ik schrijven. Maar niet als er twintig ossenworsten, een berg dadels en -shit- ook nog een paar kilo kabeljauw in de weg liggen. Het is zes uur, ik ben gewoon wakker geworden en sta totaal verward in mijn keuken, waar ik gisteren nog zeven grote taarten moest bakken zo druk. Ik moet blij zijn. Ik moet uitrusten. Ik moet een jurkje kopen. Maar wat ik doe: opnieuw en opnieuw de buienradar bestuderen om te kijken of het is veranderd, het heeft bepaald iets manisch.
De bel gaat. Ha, daar is de bestelling van vandaag. Vijftien pakken melk, een krat vol broodjes, twintig pakjes boter…

2 reacties op “Chiringuito”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *