Iets van Dalí

Daar zit ik: in het café van de universiteit van Granada, een enorme campus verspreid over een paar heuvels. Terug in de tijd.

Bloem doet vandaag universiteitsexamens, tot diep in de nacht heb ik haar overhoord over Velazquez, Picasso en Dalí. Spaanse broertjes van de helden die ik zelf bestudeerde op haar leeftijd, aan de Sorbonne in Parijs.

Flamencorok

Verder vandaag op mijn alleen maar groeiende tot do- lijstje: Flamencorok van andere dochter tien centimeter langer laten maken voor optreden zaterdag. Paard op de trailer krijgen, gekeurd en alles. Vijf kilo chorizo-worstjes bestellen voor afscheidsbarbecue van de dochters, snel nog even wat in vier talen vertalen voor de herbergwebsite in wording, iets met een interview over skype…
Ik ben duidelijk nog in Spanje. En ook dit is duidelijk: ik kan niet tegen stress. Zo raakte ik vanmorgen nogal in paniek van het feit dat alle klokken in huis een andere tijd aangaven, inclusief die van mijn telefoon en computer (dat kan toch helemaal niet?). Ik rende chaotisch en verward heen en weer en zag ineens overal klokken. Het had – om in de sfeer te blijven-  wel iets van Dalí. Maar ik kon er niet om lachen. Maandag komt de verhuisauto al en ik moet nog zoveel… Ik ben hyper – of ik val subiet in slaap, niks ertussenin.
Dat wordt nog wat als ik straks een herberg moet bestieren.

De tijd bellen

Maar nu ben ik even omgeven door formica stoeltjes, glimmende tegelvloeren, lelijk licht. En studenten en docenten die ontbijten met koffie en tostada con tomate. Op de Sorbonne noemden ze dat baguette en de koffie ‘petit noir’. Ook daar zat ik vaak een beetje te schrijven in een opschrijfboekje om de tijd stuk te slaan. Alleen had ik die tijd toen nog in overvloed. En als ik even niet wist hoe laat het was, dan belde ik diezelfde tijd gewoon op. ‘002’ zeg ik tegen mijn dochter. ‘Dan was er altijd zo’n geruststellende stem die alles wist en zei: Bij de volgende toon is het tien uur, drie minuten en twintig seconden. En dan hoorde je die toon.’
‘Wat schattig, de tijd bellen.’
Ik vind het ook schattig. Maar vooral vind ik het jammer dat het nu niet meer kan. Het leven is er een stuk verwarrender op geworden nu de tijd niet meer rustig aan de andere kant van de lijn op je aan het wachten is.