‘Mama…. Brrr!’ Dunya gluurt over de rand van haar bed.
De spinnen in Spanje lijken zo ontsnapt uit Eriks kleine insectenboek. Ze zijn enorm groot, het lijken wel tarantula’s (o, die keer dat ik twee tarantula’s bij me in de douche had, ooit in Belize…) en bij gebrek aan vader in de buurt, moet ik ze vangen. Het is verrassend hoe snel je stoer wordt, als vrouw zijnde. Hup, reuzenspin opgeschept, heel hard rennen en, snel, de vuilnisbak in. Samen met de mieren, de wespen en de reuzenkrekel zo groot als een muis die verdronken is in het zwembad. Country life!
Knip de haren af
Spaanse muggen zijn piepklein maar kunnen reusachtige bulten geven. Spaanse houtwurm knibbelknabbelt zo gezellig aan je huisje in de nacht (‘krr krr krr’ ), Spaanse duizendpoten moet je mijden want die zijn supergiftig weten alle kinderen hier, en Spaanse luizen…
O nee, niet weer! In Dunya’s tas vind ik een luizenbrief van de directeur van de school. Piojos, heten ze hier. Maar al te goed herinner ik me de doffe ellende van luizenmoeders, luizenzakken, luizenstinkshampoo en vooral ook de elektrokuteerkam. Die zocht luizen op en gaf ze een mini-stroomstoot. Toch hielp dat allemaal niks, er waren altijd luizen in Amsterdam.
Maar in Montefrio pakken ze het gelukkig grondig aan. Dit staat er in de brief van de directeur: ‘Knip de haren van uw kind af, zo kort als maar mogelijk is. Was daarna het hoofd met een oplossing van zout en azijn. Herhaal dit wekelijks.’
Zout en azijn, ik ga meteen op zoek. Ha, vuile piojos, dat zal jullie leren!
