Anna van Praag

Mijn dochter had nog minder dan zestig jaar te leven – wat best kort is gezien haar leeftijd en het feit dat mensen ouder en ouder worden gemiddeld. Maar haar vriendin  had nog maar acht uur. (lees verder)

Anna Susanna, zei iemand. En PAF ik was weer twaalf jaar oud. Nog leuker: PAF mijn moeder was weer in haar volle kracht. (lees verder)

Post uit Mexico! (lees verder)

Het was dat kortstondige moment van de ochtend in het restaurant van Eye Filmmuseum. De eerste mensen binnen. De dag nog fris en nieuw. De winterzon  tintelend door de hoge glazen ramen, waarvoor  een glazenwasser die leek op een acrobaat.’Kom,’ zei ik tegen een collega, ‘we moeten nu echt koffie drinken aan de bar en ik rukte haar weg achter haar computer. (nieuw stukje)

Het was behoorlijk romantisch met de gabbers en de zombies. (lees verder)

Ze had zich er al dagen op verheugd: een pumpkin spice latte van de Starbucks. 
(lees verder)

‘Anna? Ik bel je namens de bekende tv-talkshow xxx…’ Of ik die avond aan wil schuiven. (lees verder)

Het zou ook kunnen dat we op de maan zijn. (lees verder)

Bretagne. Dat klinkt als ruige rotsen en kliffen, vuurtorens, wild opspattende branding, zeemannen en oesters. Ik wil er al zo lang naar toe. (lees verder)

Ik vind mezelf zo dapper.
En tegelijkertijd zo verwend en bevoorrecht. (lees verder)