Anna van Praag

‘Misschien moeten we Schindlers List kijken,’ bedacht ik. (lees verder)

Nu is mijn leven toch stilgevallen, precies waar ik zo bang voor was. (lees verder)

Ik kreeg goed nieuws op een onverwachte plek. (lees verder)

Dat ik je dit jaar geen oranje tompouce kom brengen. (lees verder)

Ik zag alle zeven zeeën: het mooiste turkoois, drijvende ijsschotsen, stranden vol met mensen en alles verlaten of juist met oerwoud en ongelooflijke rotsen. Ik was bij lieve dobberzeeën en zeeën  vol gevaar, zeeën met haaien en walvissen erin, ik zwom erin en kotste erin en uiteindelijk… (lees verder)

Meer dan driehonderd jaar gleden, in 1680, werd er in Amsterdam een man geboren die Marcus heette.  (lees verder)

‘Ik denk dat het nog wel een tijdje gaat duren.’ Gehoord op straat, in de winkels, in de wandelgangen, waar niet eigenlijk. De mensen denken het allemaal al precies te weten. (lees verder)

In acht maanden ben ik tien kilo afgevallen. (lees verder)

‘Kijk mam, dit vind jij leuk.’  De dochter zet iets voor op mijn computer. (lees verder)

Vanaf het piepkleine maar geweldige Amsterdamse platje achter mijn huis zie ik links en rechts werkmannen bezig. (lees verder)