Anna van Praag

Als je een gezin sticht, dan ben je nooit meer alleen.  (lees verder)

Dat mijn ouders de trap op kwamen met een kaarsje, alle lampen uit. ‘Vrolijk kerstfeest,’ zeiden ze en beneden stond de tafel prachtig gedekt met ronddraaiende engeltjes van zilver. (lees verder)

Ik stapte de bus in. Hoewel ik eigenlijk bussen haat, maar soms moet het. (lees verder)

Ze kan zoveel dingen. Dingen die ik niet kan. (lees verder)

Ik lag dubbelgevouwen in een uiterst oncomfortabele houding en ik luisterde naar de hypnotiserende stem van mijn enorm grote kleine zus. 
(lees verder)

Van boeken schrijven kun je niet leven.  (lees verder)

‘Ben je joods?’  (lees verder)

Ik dacht zal ik schrijven over de docu Mijn seks is stuk en dat we leven in een maatschappij waar witte oude mannen de dienst uit maken? Of over hoe het beeldje van het Aidsfonds is omgekukeld? (lees verder)

Ik doe dit jaar niet aan Sinterklaas, zei ik al in oktober. (lees verder)

Moed. Daar ging het over. (lees verder)