Anna van Praag

Er logeert een vriendinnetje bij ons. Vijftien is ze en ze ‘heeft met’ een jongen van achttien. Nu al een half jaar. (lees verder)

Het middelste meisje had dus dat diploma, en de vleugels uitgeslagen. En omdat wij een soort traditie hebben van gin-tonic drinken bij speciale momenten nam ik haar mee voor een gin-tonic op een fancy plek. (lees verder)

De tafel zat vol met kinderen want het was dinsdag. Ik ging nog even een stoel halen van de zolder. Daar was het plotseling heel sereen. Van beneden klonk blij en geanimeerd geroezemoes.
En nu hier blijven, dacht ik. Gewoon hier blijven. (lees verder)

Ik kwam de zaal uit lopen, mijn zwarte jurk was helemaal bruin geworden, mijn knie geschaafd. (lees verder)

Dochters gaan wederom met hun vader naar Caraibische oorden deze maand. ‘Ik verheug me zo op die turquoise zee.’ (lees verder)

Ik droomde dat we met mijn moeder in de rolstoel naar de trein gingen om ‘de reis van haar leven’ te maken.
(lees verder)

The secret to balance is there always is a lot of movement. Dat zegt mijn favoriete yogalerares.

‘Where are you from? Are you from Germany? Hello. Hello!’
(lees verder)

‘Wat zie je er goed uit, waar ga je naar toe?’ vragen de altijdvrolijke mannen van de coffeeshop naast mijn huis.
‘Nou, ik ga naar een voorlichtingsavond over alcohol en drugs op de school van mijn dochter.’ Ik wijs vaag naar boven waar de dochter in kwestie braaf zit te leren.
‘Wij houden wel een oogje in het zeil,’ knikken de mannen ijverig. (lees verder)

Ik zat in een panel. Het ging niet heel goed. (lees verder)