Anna van Praag

Bretagne. Dat klinkt als ruige rotsen en kliffen, vuurtorens, wild opspattende branding, zeemannen en oesters. Ik wil er al zo lang naar toe. (lees verder)

Ik vind mezelf zo dapper.
En tegelijkertijd zo verwend en bevoorrecht. (lees verder)

Rommelig, chaotisch, teveel overbodige spullen.’
Dat ben ik als ‘ persona’  van de TU Delft. (lees verder)

Een losse tand! Hoe blij werd je daarvan als kind.
En hoe angstaanjagend is het nu.  (lees verder)

Mijn twee oude wijze petemoeien kwamen los van elkaar aangevlogen, ze hadden zichzelf uitgenodigd.  (nieuw stukje)

Hallo kinderboekenweek! Weet je nog dat ik jarenlang dag in dag uit met je in de weer was? (lees verder)

Twaalf kinderboekenschrijvers in spe keken vol verwachting naar me op. Twaalf dromen van een eigen boek, en ik ging ze daarbij helpen. (lees verder)

Ieder mens kan zijn Grote Liefde ontmoeten, zelfs uit een vorig leven. (lees verder)

Ik heb zo’n verschrikkelijk slecht richtingsgevoel. Ga rustig uit een winkel precies de verkeerde kant op, doe dat helaas ook bij snelwegen en van instructies als ‘ga verder in westelijke richting…’ raak ik totaal van slag. Oké, het westen… eh, waar is de zon? (lees verder)

Gespot in de Flesseman: zes wazige oude dametjes. (lees verder)