Bonbon

Ik kan het iedereen aanraden om op je 58ste te gaan trouwen.

Een heleboel hobbels en bergen zijn dan al beklommen, het voelt daardoor vooral heel feestelijk. Ook omdat iedereen om je heen enorm meeleeft en er blij van wordt.

Kathedraal

Zelfs nu de verloofde zelf in Cannes zit voor het filmfestival, gaat het gewoon door. Kaartjes, leuke berichtjes, fijne gesprekken. Ik ging een dagje wandelen met getuige Astrid. Op weg naar haar toe had ik op de fiets geoefend met ‘ja’ zeggen, zoals ik dat over een week of zes in het echt ga doen. Zo spannend. Astrid nam me mee naar iets dat ‘De Groene Kathedraal’ heette. Daar, in het hart van dat kunstwerk, sta ik op deze foto nog een keer volmondig ja te zeggen.
De verloofde belt intussen elke dag.
En mijn zus gaf me een een verlovingscadeau: een floating in een chocoladepakking, dat heeft kennelijk allemaal heilzame effecten op huid en gemoed. Ik werd helemaal ingesmeerd met pure chocolade, net een bonbon. Even dacht ik aan de verloofde en hoe jammer dat hij er nu niet was net nu ik een bonbon was geworden, maar toen realiseerde ik me dat hij helemaal niet zo van chocola houdt. Niet zoals ik, alleen al van die geur van warme, pure chocolade om en op me werd ik volkomen gelukkig.

Ik lag daar zo te floaten met mijn zus in een badje naast me (zij deed modder in plaats van chocola, verschil moet er zijn) – en ik was, ook zonder verloofde in de buurt, om op te vreten.