Van boeken schrijven kun je niet leven.
Dus zijn alle kinderboekenschrijvers die ik ken zzp-ers. We gaan bijvoorbeeld met onze verhalen naar scholen en bibliotheken als moderne troubadours.
Spotlights
De overheid heeft de spotlights op ons gezet: jongeren lezen minder en minder, en wij schrijvers kunnen helpen het tij te keren. Deze week had ik toevallig twee trainingsdagen achter elkaar om dat schoolbezoek te professionaliseren. Heel gewichtig. Ik stond op voor dag en dauw (foto: sunrise over Amsterdam Centraal) om af te reizen naar van die hippe plekken waar seminars worden gehouden. Ik kreeg fancy lunches, vegan cake, drank en bitterballen. Ik luisterde naar andere troubadours en mensen met verstand van zaken. Raakte verzeild in een rollenspel met lastige kinderen waar ik totaal bezweet uitkwam – kom je aan mijn boeken, dan kom je aan mij (nee, dat is niet professioneel). En ik ontmoette zoveel collega’s, oude en nieuwe. Dat was tof want normaal is schrijven een solitair beroep terwijl je vooral met kinderboekenschrijvers altijd goed kunt lachen; ik durf wel te zeggen dat relativering en compassie kernkwaliteiten (trainingsjargon) van de kinderboekenchrijver zijn, of nouja van de leuke dan.
Ik vertrok in het donker en ik kwam thuis in het donker, slimmer en volledig bijgepraat. En zo verschrikkelijk moe. Leraren zijn superhelden en de missie om literatuur weer spannend maken voor alle kinderen van Nederland is fantastisch. Mag ik dan nu weer schrijven?
