Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Ode 22 (aan de anarchie)

Een professioneel Smith&Wesson mes dwars door de Amerikaanse vliegtuigdouane smokkelen, hoe doe je dat?

Je fiets gewoon maar ergens op de stoep zetten. Een gestort factuurtje niet opgeven aan de belasting. Roken in de bioscoop. Er komen steeds meer regels en vangnetten. Soms mis ik de tijd dat we nooit mee zouden doen aan verplichte legitimatie op straat. Je kon toen meer rommelen.

Puberbreintje

Vliegtuigcontroles zijn het allerergste. Ik herinner me die keer dat mijn moeder in tranen was omdat ze het nagelgarnituurtje (vijl, schaar) dat nog van haar moeder was geweest, moest inleveren. En zelf heb ik ook wel eens vloekend een fles dure parfum uit mijn handbagage gevist en  afgegeven. Waarom vloeistoffen gevaarlijk zouden zijn, snap ik nog steeds niet
Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Jongste dochter vloog in haar eentje terug van Amerika naar Amsterdam. Vlak voor vertrek had iemand haar daar een mes cadeau gegeven (ja, best een beetje raar), zo eentje waarmee ze in de film mensen de keel doorsnijden. Met haar warrige puberbreintje had ze het mes per ongeluk in de handbagage gestopt. Eenmaal bij de controle ging het alarm af en moest ze haar koffertje openen.
Bovenop al haar spullen zat een enorme zak met Amerikaans snoep. Daar moest de douaneman van lachen. Zo hard dat hij haar koffer weer dicht deed en haar vrolijk liet doorlopen. Toen ze in het vliegtuig haar oortjes zocht, vond ze het mes en kreeg alsnog een hartverzakking.

Het kan dus nog steeds, lekker een beetje anarchistisch zijn.

 

 

Één reactie op “Ode 22 (aan de anarchie)”

Zo kwam mijn man er ooit achter, eenmaal in Australië, dat hij een blokje hasj had meegenomen in een oude afritsbroek.. Hij wist niet dat dat er nog in zat. Het zweet breekt me 15 jaar later nog weleens uit bij de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren als dat ontdekt was bij de douane.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *