Schuilen

Goeiemorgen schatje zei ik en schoof de gordijnen open – en weer dicht, het was nog te donker, je zus en ik zijn nogal van slag omdat Donald Trump gewonnen heeft.
Met een ruk zat ze overeind en graaide naar haar telefoon. Whatthefuck, zei ze, whatthefuck whatthefuck.

De avond ervoor zat ik nog met tien jonge mensen om de tafel. Sinds kort geef ik elke dinsdag studentenetentjes voor de dochters, hun vrienden en collega’s, maar ook voor de baristas van het Mandelahuisje, ik zorg nog steeds graag een beetje voor ze. Vorige week was het nog rustig, deze week hadden ze er kennelijk zin in. En ik dus ook, ik heb die enorme tafel niet voor niets middenin mijn huis gezet.

Gezoend met een Trumpfan

Ik liep heen en weer met schalen en luisterde naar de verhalen over nieuwe studies of juist stoppen met studies, over reizen, over vriendjes of juist uitmaken. Er was er eentje die per ongeluk had gezoend met een Donald Trumpfan, daar werd nog vrolijk om gelachen.
Later vertrok een aantal om in de kroeg naar de verkiezingen te gaan kijken, de oudste dochter en Karlijn klommen in mijn bed bij de tv en bleven de hele nacht wakker. Alsof we meemaken hoe Hitler opnieuw aan de macht komt, zeiden ze. Zelfs de jongste, normaal nog heerlijk argeloos en speels, zat de volgende ochtend in alle vroegte bleekjes op de bank. Het komt goed, wilde ik zeggen, iets over zachte krachten en het goede in de mens, in alle mensen.
Ik zei het niet en iedereen fietste weg, moedig de regen in.

Ze zijn sterk en buigzaam, de jongens en de meisjes die ik aan mijn tafel had, hun levens zijn nu al behoorlijk gecompliceerd. Een argeloze jeugd is misschien sowieso wel een mythe.
Maar wel eentje waar ik graag een beetje in geloof. Met mijn tafel als schuilplaats, een goed bordje eten en de gordijnen vroeg dicht.