Anna van Praag

Misschien woon ik wel op het laatste veilige plekje ter wereld, hier op onze berg. Te weinig mensen om oorlog te voeren, te veel land in plaats van te weinig, zelfs alle ruimte voor de vliegtuigen, die slechts stipjes zijn tussen de duizenden sterren (lees verder).

‘Ga niet naar Madrid,’ zeg ik wel eens tegen mensen. In Granada heb je Afrika, in Sevilla heb je Romeo en Julia, in Valencia Calatrava, voor echt echt lekker eten moet je naar het uiterste noorden, voor de zee naar het uiterste zuiden – en in Barcelona heb je sowieso alles (lees verder).

Wat is het hart van elk huis – of in ieder geval van het onze? De grote lange tafel waar alles aan gebeurt: van eten tot werken tot lange, memorabele gesprekken (lees verder).

Het klinkt zo romantisch en dat is het ook. De bomen op de patio dragen vijgen, amandelen, citroenen. Die rijpe vijgen ruiken naar karamel en dat overstemt bijna de geur van… (lees verder)

18 juli volgend jaar openen wij Herberg In de veilige haven in Amsterdam, zet het alvast in je agenda. Niet zomaar een dag: op 18 juli 1918 werd Nelson Mandela geboren, onze held. Happy birthday Nelson! (lees verder)

Totaal zinloze spullen waar je op een of andere manier nooit vanaf komt, die aan je blijven kleven. Ik geloof nooit dat wij de enigen zijn die dat hebben. Toch? (lees verder)

‘Ga je me missen, mam, als ik zo lang wegga?’ vraagt ze. ‘Ik jou niet. ’ (lees verder)

‘Ik trap er niet meer in, het is een stom spel.’ Dat denk ik als ik met een woest snikkend meisje door het holst van de nacht over de camping terug loop na het voetbal (lees verder).

Mensen die (bijna) permanent op campings wonen. Ik heb er een zwak voor, net als voor circusmensen en verbleekte hippiekolonies (lees verder).

Ach wat hebben mijn vriendinnen en ik veel gemist vroeger. Hoe eenzaam en vooral langzaam moesten wij bouwen aan ons lage meisjeszelfbeeld (lees verder).