Anna van Praag

Mijn hart is een beetje groter geworden. Dat kan ik voelen als ik naar mijn kinderen kijk (lees verder)

Als ik hier in Spanje op de patio ga staan en heel hard schreeuw dan horen onze naaste buren het. Dat komt door het dal tussen ons in. Maar als ik er heen moet lopen ben ik wel een tijdje bezig, berg af en berg op. (lees verder)

Ik wilde altijd al schrijfster worden. Ik wilde moeder worden. Reizen wilde ik ook, zoveel mogelijk meemaken, misschien wilde ik een tijdje ook nog wel beroemd worden, onsterfelijk en onweerstaanbaar. Maar herbergierster??? (lees verder)

Wanneer heb je voor het laatst gezongen?
Wanneer heb je voor het laatst voor iemand gezongen? (lees verder)

Terug in Spanje, waar alles nog rood en hartstochtelijk nagloeit van Valentijnsdag. Zelfs die kleine Dunya heeft een Valentijnscadeau gehad van een aanbidder: een tasje met fijne meisjesdingetjes en een kaart erbij die mij zelfs doet blozen. (lees verder).

Ik voelde me Max op weg naar zijn Maximonsters, in plaats van met een bed zeilde ik weg met een vliegtuig (lees verder)

‘Mam, doe even mee aan de moderniteit.‘ (lees verder)

Je moet erop plassen, staat overal. Ochtendurine helpt. Goed te doen als je een man bent, lijkt me, maar eh… (lees verder)

Ik reed in volle vaart door de bergen en ineens wist ik niet meer waar de rem zat. (lees verder)

‘Wat dit jurkje allemaal heeft meegemaakt….’ Ben ik de enige die zo denkt?
(lees verder)