Anna van Praag

J heeft een nieuwe filmbaan, in Zeeland. ‘Gaan jullie daar nu wonen?’ vragen mensen soms, om meerdere redenen een hele rare vraag.
(lees verder)

Ik lette niet op en stapte in het boemeltreintje van Rotterdam naar Amsterdam in plaats van in de Intercity Direct. (lees verder)

Schrijven doe je in je eentje, ook als je niet achter je computer zit.
(lees verder)

Ik nam een groep kinderen mee op een tijdreisje. (lees verder)

Ik moest steeds denken aan de sauna. (lees verder)

Heus niet mijn lievelingsbeer.
(lees verder)

Juf, mogen we onze hoofddoeken afdoen?’ (lees verder)

‘Echt? Tjee,’ zegt mijn vriendin Jowi. Ik heb net haar fantastische aanbod afgeslagen. (lees verder)

Ik wilde zo graag poëzie in hun jonge hoofdjes zaaien. Een lofrede houden op het onbenoembare, ik wilde ze in vervoering brengen en met hen al die kinderen die ze zouden gaan lesgeven. (lees verder)

Ik lag in mijn bedje op de grond in mijn tienerkamer (het was toen hip om op de grond te slapen). De vloer was van chocoladebruin gebeitste planken, de muren ook iets donkers. Ik had alle lichten uit en de radio aan. En dan huilde ik een beetje. (lees verder)