Lang, heel lang geleden, had ik een crush op een recensent. Wederzijds was het, maar dat spraken we niet uit. Met één uitzondering.. Die journalist schreef geheime boodschappen voor mij in zijn recensies, kleine zinnetjes die alleen ik kon decoderen. Iets romantischers kon ik me niet voorstellen. (lees verder)
Lees verderHet begon met de sneeuwklokjes. (lees verder)
Lees verderOp de school van mijn dochter doet misschien wel tachtig procent na het eindexamen ‘een tussenjaar’. (lees verder)
Lees verderIk geloof niet dat andere mensen daar zo last van hebben maar ik ben echt heel goed in missen. (lees verder)
Lees verderZe is naar de supermarkt gegaan voor een stuk karton en naar de tijdschriftenwinkel voor dikke stiften. En nu zit ze naast me op de bank al een uur netjes te kleuren.
(lees verder)
Wakker worden zonder wekker. (lees verder)
Lees verderMijn zus is mijn grote voorbeeld.
(lees verder)
Ik weet nog hoe ik zelf twintig werd. (lees verder)
Lees verderIk herinner me een lief blond kindje op mijn aanrecht. (lees verder)
Lees verderVanuit de trein liepen wij in een montere colonne, de meesten hadden hun rolkoffertjes of boodschappenkarretjes bij zich.(lees verder)
Lees verder