Anna van Praag

Ik zat in een panel. Het ging niet heel goed. (lees verder)

Vermommingen, maskers. Natuurlijk heb ik die, wie niet? (lees verder)

Ik heb ooit een muis gecremeerd in de broodrooster.
(lees verder)

‘Dag mama, tot over ruim twee maanden,’ zegt de oudste en hop weg is ze. Nee, ik hoef haar niet naar het vliegveld te brengen als ze naar Cuba gaat volgende week, dat doet haar vriendje wel. (lees verder)

Nee, niet omdat ik het LEUK vind. Daarvoor is het teveel geploeter. (lees verder)

Ik heb het romantische mediterrane idee dat mijn huis een veranda heeft, maar zo’n ding heet natuurlijk heel onsexy een platje. (lees verder)

Vroeger vond ik het reuze gênant. Sprak mijn moeder weer eens een totaal vreemde aan op straat. ‘Wat zie je er prachtig uit.’ (lees verder)

Ik heb nooit verteld hoe het begon maar de Oude Wester had er iets mee te maken. Die, en de volle maan. (lees verder)

730, ochtend. Dunya ontbijt en doet haar huiswerk. Ik ontbijt en lees mijn mails.
Ineens blijft mijn aandacht hangen. (lees verder)

Over een jaartje ofzo zo is het vast alweer gefikst met slimme bruggen en Noordzuidlijnen. Maar nu is het ’s nachts chaos op de pont. (lees verder)