Anna van Praag

Iets met katten die van huis zijn. (lees verder)

Ik was een jaar of zes en ik stond voor het raam, buiten begon het te schermen.
‘Wat doe je toch?’ vroeg mijn moeder. Ze was marsepeinen aardappeltjes in schaaltjes aan het doen, iets waar ik normaal graag bij zou helpen. Mijn opa en oma zaten op de bank.
‘Ik wacht tot de pieten komen,’ zei ik, ‘ ik wil zien hoe ze al die zakken met cadeautjes voor de huizen neerzetten.’ 
Mijn moeder deed de gordijnen dicht. (lees verder)

Op zaterdag bakte mijn vader altijd pannenkoeken. 

Mijn dochter had nog minder dan zestig jaar te leven – wat best kort is gezien haar leeftijd en het feit dat mensen ouder en ouder worden gemiddeld. Maar haar vriendin  had nog maar acht uur. (lees verder)

Anna Susanna, zei iemand. En PAF ik was weer twaalf jaar oud. Nog leuker: PAF mijn moeder was weer in haar volle kracht. (lees verder)

Post uit Mexico! (lees verder)

Het was dat kortstondige moment van de ochtend in het restaurant van Eye Filmmuseum. De eerste mensen binnen. De dag nog fris en nieuw. De winterzon  tintelend door de hoge glazen ramen, waarvoor  een glazenwasser die leek op een acrobaat.’Kom,’ zei ik tegen een collega, ‘we moeten nu echt koffie drinken aan de bar en ik rukte haar weg achter haar computer. (nieuw stukje)

Het was behoorlijk romantisch met de gabbers en de zombies. (lees verder)

Ze had zich er al dagen op verheugd: een pumpkin spice latte van de Starbucks. 
(lees verder)

‘Anna? Ik bel je namens de bekende tv-talkshow xxx…’ Of ik die avond aan wil schuiven. (lees verder)