Anna van Praag

The air that I breathe and to love you. Ik zong het vaak toen ik in de Landrover woonde.
(lees verder)

Het was een prachtige dag voor de dood. (lees verder)

Schrijven lukt al weken niet meer, zumba ook vaak niet. Maar met de volle maan ga ik een avondje mediteren met de buurtheksen, denk ik en ik meld de opperheks dat ik kom. De bloedmaan is het, en voor de kenners: ook nog eens een supermaan. Ook wel de maan van het overleven.

‘Jullie scheiding is voor ons buitenstaanders echt een soort schok in ons wereldbeeld.’ Dat schrijft een trouwe bloglezeres – en zij is niet de enige.
(lees verder)

Ik kwam na Praag terug in de herberg, er was een feest waar ik (uiteraard want ik was weg) niks mee te maken had gehad. ‘Ja mam, het is al niet meer helemaal jouw huis,’ zei de dochter die sneller kon schakelen dan ik. Ik ging gauw weg in de nacht, voor het eerst slapen in mijn nieuwe huis. (lees verder)

‘Mam, je komt er vandaan, ik ga je Praag laten zien,’ zei mijn oudste dochter en ze boekte twee goedkope tickets. (lees verder)

Ik was beland op een boot die voer door de Amsterdamse grachten. Hoe lang was dat geleden.
(lees verder)

Ik ging naar een ‘check in’, ik kreeg een sleutel. Ik voelde me Lewis Carroll’s Alice, nog niet helemaal op het goede formaat, maar ik keek al wel door het sleutelgat.
(lees verder)

Dat je terugkomt in het land der levenden en niet alleen zijn je keukenkastjes verbijsterend goed opgeruimd, ze staan ook nog eens vol met Annavreemde producten. (lees verder)

Ik kan geloof ik niet tegen pijn.
(lees verder)