Anna van Praag

‘Dit pakje past niet door de brievenbus,’ zegt de man van de tijdschriftenwinkel en ik barst in tranen uit. (lees verder)

Vorig jaar om deze tijd deed ik de jongste dochter een belofte. (lees verder)

Ha, Pretty Woman op tv. Dat ga ik leuk samen kijken met de jongste dochter – zal ik alvast popcorn maken?
Dan bliept mijn telefoon. ‘Mam, we blijven bij een vriendin slapen.’ (lees verder)

Schoonmoeder werd 86 – hoewel ze zelf dacht dat ze 87 werd. (lees verder)

Een bikini of een badpak? Orange is the new black of Madmen? Btw aangifte doen of stiekem doorschrijven aan mijn boek? Wijn of chocola? (lees verder)

Ik schrok ervan wakker. (lees verder)

Ik schreef laatst over spullen weggooien en hoe makkelijk dat is. Veel mensen dachten daar totaal anders over en vertelden hoe pijnlijk ze het vonden om dierbare voorwerpen weg te doen. Maar er is iets anders wat ik nog veel en veel moeilijker vind. (lees verder)

You can get it if you really want, zongen wij van the young people’s group vroeger, het was een van de lijfliederen van de sekteachtige groepering waar mijn ouders een tijdje bij zaten. We dansten er een polonaise van het geluk bij op de wilde feesten: succes was maakbaar en saaie levens voor losers.
Het was een parallelle wereld, een soort perron 9 3/4 van het dagelijks bestaan. (lees verder)

Een van mijn eerste herinneringen. Er stopt een volgeladen busje voor de deur van mijn hippieachtige ouders. Eruit stapt een vrouw met (in mijn herinnering) wild krullend haar. Ze is helemaal uit Engeland komen rijden. ‘Hier ben ik dan,’  zegt ze en ze spreidt haar armen uit naar het busje. ‘Met alles wat ik bezit op deze wereld.’ De bewondering van mijn ouders stroomt ook door mij heen. Dus zo ziet vrijheid eruit! (lees verder)

Waarschijnlijk vind je dit alleen maar leuk om te lezen als je ook schrijver bent. En als je schrijver bent vind je het ook niet leuk want zelf doe je toch alles anders. (lees verder)