Anna van Praag

Gisteren ging er weer een glas sinaasappelsap over de bank. (lees verder)

Ik zag gisteren een bloedmooie vrouw. (lees verder)

Laatst lagen dochter en ik op haar bed onder de balken uit te kijken over de Haarlemmerstraat toen het zo onweerde en bliksemde. Inktblauwe lucht. Verbijsterde toeristen met regencapes en blote benen en heel af en toe een dappere fietser. (lees verder)

Dochter schrijft een essay over vrouwenemancipatie in de jaren zestig. (lees verder)

Denk je nog veel aan haar?’ vraagt mijn moeder in een van haar meer opmerkzame momenten. ‘Nee? Dat dacht ik wel.’
(lees vreder)

Er is een tas met oude foto’s tevoorschijn gekomen. (lees verder)

‘De chef heeft nou eenmaal een vrij absurde voorliefde voor peper.’

Er is dat grote podium in het mooiste gebouw van Amsterdam. Voor bijna alle kinderen de eerste en misschien ook de laatste keer dat ze er binnen komen. Vanuit Noord is het centrum vaak ver weg. (lees verder)

Ach die leuke dikke brievenbussen, wat jammer toch dat ze weg zijn.
(lees verder)

Ik las dit boek – en ik was blown away.
(lees verder)