Anna van Praag

Het klinkt zo romantisch en dat is het ook. De bomen op de patio dragen vijgen, amandelen, citroenen. Die rijpe vijgen ruiken naar karamel en dat overstemt bijna de geur van… (lees verder)

18 juli volgend jaar openen wij Herberg In de veilige haven in Amsterdam, zet het alvast in je agenda. Niet zomaar een dag: op 18 juli 1918 werd Nelson Mandela geboren, onze held. Happy birthday Nelson! (lees verder)

Totaal zinloze spullen waar je op een of andere manier nooit vanaf komt, die aan je blijven kleven. Ik geloof nooit dat wij de enigen zijn die dat hebben. Toch? (lees verder)

‘Ga je me missen, mam, als ik zo lang wegga?’ vraagt ze. ‘Ik jou niet. ’ (lees verder)

‘Ik trap er niet meer in, het is een stom spel.’ Dat denk ik als ik met een woest snikkend meisje door het holst van de nacht over de camping terug loop na het voetbal (lees verder).

Mensen die (bijna) permanent op campings wonen. Ik heb er een zwak voor, net als voor circusmensen en verbleekte hippiekolonies (lees verder).

Ach wat hebben mijn vriendinnen en ik veel gemist vroeger. Hoe eenzaam en vooral langzaam moesten wij bouwen aan ons lage meisjeszelfbeeld (lees verder).

Een leven in cirkels, Met veel tamtam weg uit Amsterdam, straks met veel tamtam weer terug. En nu weer met de Landrover aan zee en slapen in de daktent (lees verder).

De moeder van Steffi en Nelli is dood. Ik lees het voor en schrik zelf. Shit, even vergeten dat het op dit moment in het boek al gebeurt. Ik kijk naar mijn tienjarige dochter in haar bed, trekt ze het wel? (lees verder)

Ik hou niet zo van de natuur. De eindeloze heuvels vol olijfbomen bijvoorbeeld, waar Andalusië zo bekend om is, zal ik niet missen als ik hier wegga. Olijfgroen is een saaie kleur! Ook de stoere peña ken ik nu wel, met zijn onbegroeide rotsen waar vaak sneeuw op ligt.
Maar er is één plekje, dat blijft maar toverachtig mooi. (lees verder).