Anna van Praag

Zin! Om te vieren voor het voorbij is. Het leven, de lente. Maar vooral: een nieuw boek!
(lees verder)

De regen slaat tegen de ramen. Man op reis, winkels en scholen vier dagen dicht door een of andere feestdag, schotel van de televisie al tijden kapot. De meiden hangen languit op de bank met hun iphones, ruziënd over wie het laatste koekje (of de laatste rol koekjes) heeft gejat, we kijken mama appelsapjes op youtube.
En juist vandaag begint het carnaval… (lees verder)

Kijk, dat kleine zwarte vrouwtje in het midden, dat ben ik. In een paleis. Met drie grote prinsessen om m heen en ook nog een hele grote koning (die maakt deze foto). (lees verder).

Ik had nooit gedacht dat ik nog eens reclame zou maken voor een mannendeodorant. (lees verder)

Ik werd wakker, badend in het zweet. ‘Shit,’ dacht ik, ‘ik heb vandaag een boekpresentatie en er is niemand die het weet.’ Ik draaide me om en droomde door (lees verder).

‘Hier heb je een droomhuisje en het staat in Amsterdam.’ (lees verder)

Ik liep door de Van der Pekstraat, zo’n typische grijzige arbeidersstraat in Amsterdam-Noord. Maar ineens werd alles mistig en liep er een wonderkind met een viool voorbij, op zoek naar zijn ‘muziekengel’, terwijl tegelijkertijd een man in een zwarte mantel mij zwijgend in diep water probeerde te lokken… (lees verder)

‘Ik moest bijna huilen,’ zegt een jongetje dat net een nostalgisch verhaal bij elkaar heeft gedroomd over zijn geboorteland Egypte. En dan voegt hij er de geweldige zin aan toe: ‘Mijn ogen begonnen helemaal te bibberen.’ (lees verder)

‘Er vertrok net een keurige oma met Kom hier Rosa voor haar kleinkind van vijftien. Ik dacht wel even: o jee.’ Zelfs kinderboeken-Rietje maakt zich zorgen om het tere kinderzieltjein relatie tot mijn boeken. Maar het echte leven is veel wreder (lees verder).