Anna van Praag

Wat was iedereen altijd jaloers op me toen ik nog in Spanje woonde. Zoveel zon! (lees verder)

Diep jaloers kan ik er naar kijken. (lees verder)

Anderhalf jaar woon ik nu in de Haarlemmerstraat.
(lees verder)

‘Ik ben aan de lijn, ik eet geen brood,’ zeg ik tegen mijn uitgevers. Vervolgens eet ik alle slagroom van de taart die op tafel staat, dat gaat prima met de wijn die we erbij drinken. (lees verder)

Het is lente, nacht zonder maan in een kleine stad…
Wie weet welk geweldig toneelstuk zo begint, precies met deze zinnen? (lees verder)

Om drie uur ’s nachts gaat de telefoon. Loeiharde muziek schettert in mijn oor. ‘Blijf hangen, Anna, je gaat zo de uitzending in.’ (lees verder)

‘Grappig mam, ik ga ook de hele nacht uit. We kunnen wel even app-en.’ (lees verder)

Er zingt een zinnetje uit een lied van Jeroen Zijlstra in mijn hoofd: ‘… voor de liefde die je zomaar morst.’
(lees verder)

‘Ik denk, mam, dat ik jou als eerste zou bellen als ik een lijk zou moeten verbergen.’ (lees verder)

Zei mijn dierbare juf Mieke die mij ongelooflijk lekker mee uit eten nam: ‘Hoe gaat het toch met je nieuwe boek? Je bent er verdacht stil over.’ (lees verder)