Anna van Praag

Maandagochtend. Hard zwemmend tegen de stroming van de Westerschelde in. Dat was denk ik de laatste keer dat ik dit jaar in de zee heb gezwommen.

Tijd: 1 uur ’s nachts. Locatie: een verrassend druk TL-verlicht kantoor vol met schalen snoep, fruit, rommelige stapels.

Mijn brein draait overuren op Film by the sea.

Dit is echt zo’n cliché droom, zei ik in mijn droom

Deze man. Die is in Vlissingen dus iets geweldigs aan het doen.

We tekenden, zongen liedjes, maakten onze eigen imaginaire wereld. Mijn beste vriendinnetje en ik.

Er zingen nieuwe verhalen in mijn hoofd.

Vijf jaar geleden gebeurde er iets heel fijns in een onfijne tijd. En het gebeurde in Maastricht. Ik schreef er ook een blog over ‘Wat er in Maastricht gebeurde.’

Toen ik het vorige blog schreef, drie dagen geleden, wist ik nog niet dat ik het volgende stukje zou posten vanuit een ander land.

Hee lieve mama