Anna van Praag

‘En morgen ga je huilen,’ zegt J. monter. Ja, hij kent me goed inmiddels.

Met een waterbus verlieten we Athene, Of nouja, met een bus die door de zoveelste wolkbreuk durfde.

Want ja, we waren niet op vakantie geweest deze zomer.

Ik was bijna vergeten hoe het voelde.

Had ik het mezelf net wat makkelijker gemaakt… maak ik het weer moeilijk.

We hadden elkaar soms wel twee jaar niet gezien.

Want we gaan dansen dansen dansen.

Morgen doe ik mee aan een literaire marathon. Hoe cool!

J en ik gingen naar het nieuwe Holocaust Monument, dat met alle namen erop.

Het geluk komt als de donder.