Anna van Praag

Het carnaval is voorbij, de confetti waait het water in en de stad is weer rustig geworden.
Ook wij vertekken. We hebben in twee weken alle soorten inktvis klaargemaakt (de een gefrituurd, de ander in de pasta, de kleintjes in de soep) en de beste ijssalon gevonden (Il Doge, in de studentenwijk). Ik heb een capuccino gedronken in Florian alsof ik een hele beroemde -en ook hele rijke- schrijfster was (en dat dan Peter Jackson binnenkwam en ik had één uur om hem te overtuigen dat hij Het Heksenhotel moest verfilmen… of JK Rowling die net bezig was met het slot van Harry Potter… of anders wel George Clooney). Zo werd ik veertig.
En we hebben veel geslapen. De maanden voor vertrek waren enorm hectisch. De laatste weken nam er elke dag wel ergens iemand afscheid (van de dansles, de circusles, de school…). We sliepen te kort en te weinig. Hier in Venetië hadden we eindelijk weer tijd om te dromen.

In een klein steegje snellen ons twee theaterpersonages voorbij. Hij, een snaveldokter, is helemaal in het zwart met een wit masker voor. Zij draagt een lange fin de siecle jurk, compleet met pruik en handschoenen en is ook al gemaskerd. Hun hakken klepperen over de haveloze straatjes, hun mantels bollen op als ze vlug om een hoek verdwijnen. Een deur van een huis zwaait open, er is een portier in glanzend livrei, een glimp van weer een ander masker… en als wij dichterbij komen, niks meer. Een donkere steeg, hondenpoep, de ene deur nog vervelozer dan de andere – welke was het nou?

We zijn in Venetië, de stad van waaruit Marco Polo zijn wereldreis begon!
Het weer is zonnig en fris, bijna lenteachtig. De stad zoemt van carnaval en we hebben een stoer apartement pal in het centrum, boven een bakker.

Welkom in het Internetcafe! Ga zitten zonder een woord te zeggen, tewijl je communiceert met mensen die er niet zijn. (Met dank aan de Blue Man Group)
Welkom in Duitsland…

Het is 2007, het jaar van onze eigen Paris-Dakar.
De Landrover is nog bij de garage. We krijgen nieuwe veren, een uitlaat die de lucht insteekt als een snorkel (inderdaad, zodat je diep door het water kunt rijden), een stofvrije koelkast, stopcontacten voor de computers en de sateliettelefoon, geheime vakken die eruit zien als cilinders, navigatie, een nieuwe daktent en een uitschuifbare la die ook weer een bed kan worden….

Waar is Anna? Nu ik dit schrijf ben ik nog gewoon thuis in Durgerdam.
En ik vraag me af of het nog wel zo’n goed idee was om twee jaar op reis te gaan. Het geregel alleen al…
Van mijn nieuwe boek dat pas over een jaar uitkomt, maar dat nu eigenlijk al af moet zijn.
Van zaken als verzekeringen, die heel enthousiast ‘globetrotter’ of zoiets heten maar ondertussen geen dekking geven in Afrika.
Van de toestemming die Bloem en Chaia moeten krijgen om twee jaar op de Internetschool te mogen.
Van alle prikken die we moeten halen (volgens het tropencentrum vallen we onder de categorie ‘primitief georganiseerd’).
En gewoon: van het omschakelen van een duidelijk leven naar dat van een zigeuner.