Anna van Praag

Terwijl ik dit schrijf lopen een heleboel stoere collega’s mee aan de Mars der Beschaving. Morgen zal ik ze fris omhelzen op het Malieveld, want ik snap ze maar al te goed. Al vind ik beschaving een beetje een moeilijk woord (mars trouwens ook), het gaat om de lekkerheid van het leven die in het geding is.
(lees verder)

Ik zat in de trein van Den Helder naar Nijmegen en ik wilde slapen. Ik was moe van het schrijfster spelen op scholen en van nog wel wat dingen. Maar in de trein zaten een joviale machinist en een enge Noordhollandse vrouw. De machinist zei door de speakers de hele tijd keihard dingen als ‘namens het voltallige treinpersoneel wil ik u alvast vertellen dat we er een fijne reis van gaan maken’ en daarbij gebruikte hij ook steeds het treinwoord alsmede (een woord dat je nooit ergens anders hoort dan in de trein). De enge vrouw gluurde door het couperaampje (we zaten op zo’n tussenstuk, ik geloof dat ze dat balkon noemen) naar een andere vrouw en zei, ook al zo hard, tegen haar collega’s:”Ja hoor, ze slaapt weer. Louise. Het zal eens niet. Slapen slapen slapen. Gek word je ervan.’
(lees verder)

Mam, mag Chaia Twister met ons doen?’
Soms kunnen kinderen zo onnozel zijn. Van alle spelletjes die we hebben komt Dunya precies aanzetten met dat waarbij je je in de moeilijkste bochten moet wringen. Lekker Twister spelen met gekneusde ribben en een milt die steekt bij elke draai.
‘Ik heb op school gezegd dat je niet meer doodgaat,’ zegt ze ook nog vrolijk tegen Chaia – om daarna naar haar drumstel te lopen en keihard te gaan drummen.
‘Zal ik een lekker bedje voor je maken?’ fluister ik tegen Chaia. ‘Ergens weg van deze drukte?’
Waarop ze me kattig toesnauwt: ‘Jezus mam, doe toch niet zo klef!’
(lees verder)

Meer Ilco-foto’s van Bloem en haar Spaanse vriendin op www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157626884410499/show/ (als linkje niet werkt, even opnieuw inplakken).

Daar reed ik, die normaal autorijden haat, gelukkig en trots van Granada naar Montefrio met mijn lieve Chaia achterin en Ilco naast me.
Zo’n eenwoordgevoel. Samen! Thuis! Hoera!
(lees verder)

Laten we het hebben over de Piemelaar. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb enorm behoefte aan iets lichts. De naarheid van het leven kan me zo plotseling en heftig buiten westen slaan. Terwijl het eigenlijk heel goed gaat nu.
(lees verder)

Vandaag zag ik het weer, eindelijk: die felle Chaia-blik. Ze kan zo mooi kijken, zo dwars door alles heen. Maar al die tijd in het ziekenhuis keek ze vooral wazig. Of niet. Of bang.
(lees verder)

‘Nou, daar moet wel een heel ernstig ongeluk zijn gebeurd.’ Ik ben in het Centro de Salud met twee patienten, onder wie mijn oudste dochter met gescheurde enkelbanden. Om ons heen is net iedereen weggerend, artsen laten hun spullen vallen, ambulances gieren door de bocht, mensen blijven staan en wijzen naar de traumahelicopter.
Pas als we een half uur later bij de berg komen en ik halverwege word tegengehouden, blijkt dat dit allemaal gaat om Chaia, mijn middelste meisje.
(lees verder)

‘Let’s drink to world peace.’
Met die woorden krijg je Andy MacDowell in je bed (en wie wil dat nu niet?). Of in ieder geval krijgt de hoofdpersoon van Groundhog Day (topfilm, hoeveel keer je hem ook ziet) dat van haar te horen. ‘Laten we drinken op de bosmarmot,’ zegt hij enthousiast, waarop Andy’s verwachtingsvolle gezicht meteen betrekt, want: ‘I always drink to world peace’.
Ik zit dezer dagen steeds maar te wachten tot iemand hier dat ook zegt, dat lijkt me nou zo leuk. Maar nee, er wordt door de mensen van MasterPeace geklonken op van alles en nog wat, maar niet op world peace.
(lees verder)

De lunch, ik vind het een overschat ding. Ontbijt: ja, met veel koffie en verse broodjes. Tapas, avondeten, allemaal fijne momenten van de dag. Maar die lunch… ik sla hem net zo lief over. Goed, ik woon dus in het verkeerde land. En bij de Nederlandse bibliotheken zal ik ook nooit echte vrienden maken.
(lees verder)