Anna van Praag

Ik ga iets heel spannends doen. Enger dan duizend kinderboekenweekkinderen behagen. Raarder misschien dan Nooit meer lief schrijven. En zeker zwaarder dan koken en boodschappen doen voor vijftien gasten.
(lees verder)

‘Ik ben dol op kerstmis maar ik heb al tegen mijn man gezegd: we doen dit jaar geen boom,’ zei de bibliothecaresse en hierbij trilde haar lip hevig.
(lees verder)

Overal harde muziek, overal beweging. Kinderen in het zwembad, kinderen in de zon. Een weeshuis van borden aan de lange tafel en net nog buiten eten. Zon. Blote benen en geen sokken. Koppijn.
(lees verder)

Dit is een brief aan de bijna duizend kinderen die in mijn workshops deze weken heldenverhalen hebben geschreven.
Ik ben verdwaald geraakt in jullie verhalen. Ik heb gelachen, gegriezeld en zelfs een beetje gehuild. Net zoals ik jullie zelf heb zien schrijven: met rode wangen en wazige ogen. Ik heb het allemaal gezien, de tranen, soms, het gezoek, maar ook het plezier bij het schrijven.
Aan iedereen die zei dat het verder ging, dat dit nog maar het begin was: ga alsjeblieft door. Je mag me altijd meer verhalen sturen. Ik ben zo trots op jullie!
(lees verder)

‘Houdt u van kinderen?’ Het is een van de vragen in een ‘moeilijke’ klas. Iedereen kijkt me nieuwsgierig aan – volgens mij is het een soort test.
(lees verder)

‘Met zijn vingertje en zijn duim…’ zingt mijn moeder vrolijk en natuurlijk eigenlijk te hard door de volle trein. Ze is blij want vandaag mag ze met mij mee op kinderboekenavontuur.
(lees verder)

Er is een leger van schrijvers. Elke ochtend, als ik in de trein zit naar weer een andere school of bibliotheek, dan zie ik voor me hoe op datzelfde moment tientallen (honderden?) andere kinderboekenschrijvers ook op pad zijn voor de kinderboekenweek. Allemaal helden op een missie.
(lees verder)

Met mijn dochters naar het kinderboekenbal. Dresscode: superheld. Hier een verslagje voor wie, net als ik, niet was uitgenodigd (en ook nog eens geen pompoen ter beschikking had).
(lees verder)

Mijn dochter fladdert door de Bijenkorf als een zenuwachtige vlinder. Opgejaagd door de hysterie van de Dwaze Dagen en de overvloed die die ze in Spanje niet kent, draait ze her en der lipsticks open en wijst me op kwastjes, blushers, ogenschaduw. Als er een stapel mascara”s door haar toedoen over de vloer rolt, snap ik dat hier een Plan nodig is.
(lees verder)

Vergeet de griezelige hertogin uit Alice in Wonderland die haar kin in je schouder boort als ze naast je staat. Zij is geincarneerd in de meest bizarre, engste vrouw van Spanje: de hertogin van Alba. Zo iemand die ‘s nachts ineens als een halfdode geest op je voeteneind komt zitten.
(lees verder)