Anna van Praag

Er is een kinderboekenrecensent die om de zoveel tijd opschrijft hoe zijn werk hem tegenvalt. Waar zijn de nieuwe Guus Kuijer en Tonke Dragt? Dat is zo’n beetje de essentie van zijn klacht. En dat er teveel ‘pulp’ is en de leraren op school ook vrolijk meedoen aan de verspreiding daarvan.
Ik word daar altijd een beetje zenuwachtig van. Als schrijver (shit, we doen het niet goed), maar ook als lezer: maar die dan en die en dat boek en die ene serie… Alsof het een quiz is.
(lees verder)

‘Mama, ik ben zo bang dat de poezen wegwaaien,’ jammert Chaia.
‘Er is geen water,‘ schreeuwt Dunya vanaf de wc.
En verderop roept Bloem: ‘Kan iemand mij een kaars geven, ik sta hier in het donker met mijn haar vol shampoo.’
(lees verder)

Aan alle jongens die dit lezen: stop! En mannen ook. Want ik weet het inmiddels zeker: wat ik nu ga schrijven, snappen jullie toch niet (lees verder).

Goed, ik heb het gelezen, die Vijftig tinten grijs. Achter elkaar en helemaal uit (lees verder).

Ik rijd door de nachtelijke bergen met een auto vol mannen die mij double clutch aan het leren zijn. Nieuwe maan, ijskoud en glad, mijn bloedjes van kinderen helemaal alleen thuis zonder eten. Hoe ben ik hier in godsnaam verzeild geraakt?
(lees verder)

Mijn lieve zus vraagt of ik Vijftig tinten grijs al heb gelezen. Ik zeg wat ik steeds zeg als iemand mij dat vraagt (en wat wordt het vaak gevraagd): dat je volgens mij veel beter gewoon echte porno kunt lezen. En dat ik het hier bovendien alleen maar in het Spaans kan kopen.
(lees verder)

‘Haar teen groeit scheef,’ zegt de huisarts van Montefrio waar we komen voor een gekneusde enkel. Ze laat foto’s maken van Chaia’s voet en stuurt ons door naar het ziekenhuis in Granada.
(lees verder)

Ik heb een vriendin die goeie zaken doet met de kosmos. Elke keer als ze iets heel graag wil, slingert ze die wens de lucht in en elke keer krijgt ze van de megasinterklaas die ‘de kosmos’ voor haar is precies terug wat ze wil.
Dat ga ik ook doen.
(lees verder)

In een golf van moederliefde -dan wel schuldgevoel dat ze nu alweer dagen voor de tv hangt- zeg ik tegen Dunya: ‘Ik ga vandaag met je spelen, zeg jij maar wat.‘ Haar antwoord verraadt een vader met organisatietalent: ‘Een uur cupcakes bakken en versieren. Een halfuur samen tekenen. En dan een halfuur voorlezen.’
(lees verder)

Zeventien jaar geleden werd ik wakker in Ecuador. Er zaten reusachtige leguanen aan mijn voeten en ik voelde me nieuw en wijs. Ik had net een andere baan -bij het RO Theater in Rotterdam waar ik iets gewichtigs deed met pers en publiciteit- en een etage aan een gracht, boven een coffeeshop. En het belangrijkste: sinds oud en nieuw zat er een trouwring aan mijn vinger.
(lees verder)