Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Ze komt even binnenvallen voor een koffie en we hebben grappig genoeg precies dezelfde kleren aan. (lees verder)

Lees verder

Ik heb een nieuwe guilty pleasure, het is een tv-serie, een docudrama. (lees verder)

Lees verder

‘Dit pakje past niet door de brievenbus,’ zegt de man van de tijdschriftenwinkel en ik barst in tranen uit. (lees verder)

Lees verder

Vorig jaar om deze tijd deed ik de jongste dochter een belofte. (lees verder)

Lees verder

Ha, Pretty Woman op tv. Dat ga ik leuk samen kijken met de jongste dochter – zal ik alvast popcorn maken?
Dan bliept mijn telefoon. ‘Mam, we blijven bij een vriendin slapen.’ (lees verder)

Lees verder

Schoonmoeder werd 86 – hoewel ze zelf dacht dat ze 87 werd. (lees verder)

Lees verder

Een bikini of een badpak? Orange is the new black of Madmen? Btw aangifte doen of stiekem doorschrijven aan mijn boek? Wijn of chocola? (lees verder)

Lees verder

Ik schrok ervan wakker. (lees verder)

Lees verder

Ik schreef laatst over spullen weggooien en hoe makkelijk dat is. Veel mensen dachten daar totaal anders over en vertelden hoe pijnlijk ze het vonden om dierbare voorwerpen weg te doen. Maar er is iets anders wat ik nog veel en veel moeilijker vind. (lees verder)

Lees verder

You can get it if you really want, zongen wij van the young people’s group vroeger, het was een van de lijfliederen van de sekteachtige groepering waar mijn ouders een tijdje bij zaten. We dansten er een polonaise van het geluk bij op de wilde feesten: succes was maakbaar en saaie levens voor losers.
Het was een parallelle wereld, een soort perron 9 3/4 van het dagelijks bestaan. (lees verder)

Lees verder