Anna van Praag
We woonden hier nog maar net toen ik een documentaire zag over de school waar Bloem naar toe zou zijn gegaan als we in Nederland waren gebleven. Ik zag een prachtig, licht gebouw en hoorde verhalen over schoolreisjes naar Londen en New York van kinderen die er ook al zo prachtig uitzagen allemaal. ‘Succes’, ademde de school, ‘rijkdom, toekomst.’
Ik schrok.
Het is alweer kersentijd. Eén boom geeft wel tachtig kilo kersen. Ik zou een kersenfeest kunnen geven en dan konden we de hele nacht doorgaan met kersen eten, wat zou er dan gebeuren?
De school is bijna afgelopen en daarom is er kermis in het dorp. Feria, zo heet dat hier, en iedereen trekt zijn mooiste flamencojurk weer aan. ‘Gitana, gitana!’ (‘zigeuner, zigeuner!’) roepen de oude vrouwtjes elkaar toe als ze door de dorpsstraat flaneren. Bloem spreekt af met vriendinnen op de kermis en die blijft de hele nacht open. Waarom zou je ook ophouden, bij zulke zachte lentenachten? Waarom zou je niet zwieren en dansen onder de sterren en je dronken eten aan kersen, kersen en nog eens kersen? Waarom zou je in Amsterdam willen zijn als je woont in Montefrio?
‘Ik zat in een grote blauw met paars gestippelde bloem…’
Uit mijn koffer rollen de verhalen die ik een aantal klassen in Brabant heb laten schrijven. Liefdesverhalen (‘Het leek wel alsof ik vrij was, overal bloemen en ik was door het dolle heen. Maar toen kwam hij en de tijd stond stil…’), wonderlijke verhalen (‘en toen kwam er een oud krom manneke aan en die verdween in de struiken’) en grappige verhalen (‘Andre van Duin kwam uit de bloemen tevoorschijn en zei tegen mij Hoi Anouk. Hij kende mijn naam!!!’)
Helemaal mee naar Spanje gereisd, deze verhalen. Naar de berg waar het suizelt van de stilte. Al die sterren, al die olijven, ik was bijna vergeten hoe mooi.
En hoe stil dus.
Ik ben veel te vroeg.
Dat is altijd al erg, maar op een reunie helemaal. Dat komt: bijna alle oude klassen gaan samen leuk uit eten, behalve de mijne. Het is namelijk nogal een raar groepje, de jongens en de meisjes die samen met mij in 1985 eindexamen deden aan het Stedelijk Gymnasium in Haarlem. Veel solitaire gekken, reizigers, ondernemers.Pas na uren vind ik ze, verspreid over de diverse feestruimtes: zij die ooit mijn klas waren.
In Amsterdam woonden al mijn voorvaders, weet ik sinds kort. Allemaal diamantslijpers en – snijders uit de Jodenbuurt. Pikant detail: ook de opname in diverse gestichten staat geregistreerd. Dat is zomaar uitgezocht door iemand die mij verder helemaal niet kent. Het is een prettig idee dat ik oeroude grond onder mijn voeten heb. Ik ben dol op Amsterdam, zou dat daardoor komen?
De liefde zakt trouwens wel een beetje weg als ik voor de zoveelste keer overvallen word door de regen. Schurende sandaaltjes en natte zomerjurkjes, helemaal niet leuk! En als ik dan ook nog die verkiezingsuitslag zie… begin ik langzaam weer naar mijn berg in Spanje te verlangen. Daar zitten mijn meiden, daar is mijn computer vol verhalen, daar is de zon.
Maar dan gaat de telefoon: ik heb een prijs gewonnen. De Drentse kinderjury vindt De duistere diepte het beste boek van vorig jaar. Oké, het is geen griffel, maar een Drentse kei (echt waar), toch kan mijn dag niet meer stuk. Lang leve Drente!
Een groot, internationaal busstation, half twee ’s nachts.
Ilco kijkt op zijn horloge: ‘ Kunnen we niet nog even naar een terrasje…’
Maar ik houd van het foute licht, de schamele bankjes, de cola-automaten en de mensen met hun koffers. Wat dagen ze allemaal mee? Gaan ze weg of komen ze juist terug vannacht? Wie zwaait ze uit, wie haalt ze op, morgenochtend in Madrid?
Met zijn allen, omaatjes en jonge moeders, mannen met ipods en nonchalante tassen, duiken we de nacht in. Vijfenhalf uur snelweg en stoelen waarop je alleen maar heel eventjes kunt slapen. De buschauffeur is enorm en stinkt naar zweet. Toch vertrouwen we hem, hij weet de weg.
En dan is toch ineens de zon opgekomen boven de buitenwijken van Madrid.
Op het vliegveld drinken we in afwachting van onze vlucht naar Nederland dure koffie en kijken naar nog meer stromen mensen die over een uur allemaal vervangen zullen zijn door nieuwe mensen, net zo anoniem. Een jong stel ligt diep te slapen, een Amerikaan schrokt verderop een groot bord patat naar binnen, Om ergens te zijn waar beweging de norm is en niemand echt IS, maakt mij gek genoeg enorm rustig. We zijn buiten de tijd en allemaal on the road to nowhere.
Nog een spannend boek: De heks van de samba. Waarin je wordt ondergedompeld in de kolkende carnavalsnacht van Rio de Janeiro. Eén lange zinderende tocht van het jetsetstrand van Copacabana naar de sloppenwijken daarachter en van het tropisch oerwoud (middenin de stad) terug naar het kloppende hart van de carnavalsoptocht die maar door en door gaat. En ondertussen moet je een ontvoerd jongetje terugvinden en een man verkleed als de dood van je afslaan. Dat overkomt Isabel Snoek in mijn nieuwe boek, dat overkwam mij bij het schrijven en dat hoop ik dat jullie ook overkomt. Verlies jezelf in Rio, ga mee op reis…
Natuurlijk in de winkel, maar ook hier kun je het bestellen:
www.bol.com/nl/s/algemeen/zoekresultaten/N/0/Ntt/Anna+van+Praag/Ntk/media_all/Nty/1/searchType/qck/sort/product_datum1/index.html
Vandaag begint de maand van het spannende boek, een goed moment om even stil te staan bij spannende kinderboeken.
Die zijn er namelijk niet zoveel. Ja, wel spannend-grappige kinderboeken. Denk Dolfje. Spannend-piraatachtige boeken heb je ook, maar dat bedoel ik even niet. Ik bedoel boeken die je bij de strot grijpen van de engheid.
Voor mij persoonlijk is De vloek van Woestewolf van Paul Biegel het spannendste boek aller tijden en misschien wel de reden waarom ik schrijver ben geworden. Ik las het stiekem, met een zaklamp onder de dekens omdat ik eigenlijk allang moest slapen. En toen kwam dat moment….
Alwéér een nieuw boek?
Ja, soms lopen de dingen een beetje wonderlijk. Het boek dat deze week uitkomt (De heks van de samba, een broeierige detective over het carnaval van Rio) wilde ik al jaren maken. Anderhalf jaar geleden ben ik er speciaal (goede smoes) voor naar Rio gegaan en dat bezoek op zich had ik weer maandenlang voorbereid.
Terwijl ik van het olifantenboek dat nog maar net uit is een jaar geleden nog niet eens wist dat ik het zou gaan schrijven!
Ik voel me wel een beetje bezwaard om jullie alweer naar de winkels te sturen, terwijl ik toch niets liever wil dan dat jullie dit nieuwe boek allemaal gaan lezen. Maar gelukkig krijg ik steun uit onverwachte hoek. Want het is eindelijk bewezen: van boeken word je slim!
.
Frustrerend: als Ilco grijs wordt (en dat wordt-ie), is dat ‘interessant’ en ook ‘knap’ en ‘wijs’. Terwijl als ik grijs word (stel…), dan is dat alleen maar synoniem voor oud. Ik moest hieraan denken toen ik laatst Ellen ten Damme, strak en jong als altijd, ernstig zag verklaren dat ze zich erop verheugt om ouder te worden ‘omdat het uiterlijk er dan niet meer toe doet.’
Zoiets begrijp ik niet. Is dit dan soms een leuk toekomstbeeld: Ellen met hangbillen en dof haar met bovenop haar schedel zo’n bibberig kaal plekje. Een beetje zoals de gemiddelde bejaarde dame in een Amsterdamse tram…
Nee, mij zul je nooit iets in die trant horen zeggen. Nooit! Hoewel, sinds kort ben ik iets hoopvoller gestemd over die grijze toekomst en dat komt door de Spaanse zigeuneroma’s.