Auteur: Anna

Ik was zo’n kind dat altijd huilend van vakantie terugkwam. Ik wil niet weg, ik wil niet terug, ik wil niet, IK WIL NIET!
En eigenlijk ben ik nog steeds zo.
 

Lees verder

‘Waarom gebeuren dit soort dingen nooit bij andere families?’ vraagt Ilco na afloop.
Ik snap wat hij bedoelt. Het heeft iets te maken met grenzeloos optimisme (Ilco) en grenzeloze naiviteit (Anna). Soms werkt dat geweldig, nu niet. Nu lopen onze dochters hard te huilen, met bloedende schrammen op hun armen. ‘Ja hoor, nu krijg je dus tetanus,’ snikt Bloem tegen Dunya.

Lees verder

We hebben hier echt álles in Montefrio. Bakker-aan-huis, goenteboer, computernerd, zeker zeven apothekers. En zelfs een dorpsgek. Als je naar Montefrio komt, is het niet moeilijk om hem te vinden. De dorpsgek loopt altijd, is altijd in beweging. Dus zo kan het gebeuren dat je ’s ochtends op weg van onze berg naar het dorp (zes bochtige kilometers) een baardige man ziet voortstappen langs de weg, en ’s middags op weg naar de Sierra Nevada, helemaal aan de andere kant van de berg die Montefrio is, weer diezelfde man tegenkomt. En als je vervolgens ’s avonds gaat stappen aan de kust, is het heel goed mogelijk dat…. 
Ze zeggen dat er een vrouw in het spel is. Een Engelse, volgens sommigen. Dat sinds zij hem heeft verlaten, de dorpsgek is gaan dwalen. Verder valt op hoe lief iedereen voor hem is, de groenteboer geeft hem een appel, de cafébaas een kopje sterke koffie met een tostada, en echt iedereen zwaait naar hem. Wij ook. De dorspgek zwaait namelijk altijd zelf als eerste. En hij lacht altijd. ‘The happy man’ dat is één van zijn vele bijnamen. En vandaag, op Dunya’s verjaardag, spreekt hij me voor het eerst aan.

Lees verder

Op de plek waar vroeger een hondenkennel was, hebben we een tuintje gemaakt. Rozen, lavendel, bougainville. Dunya is gefascineerd en stopt enthousiast van alles in de grond: appelpitten, perenklokhuizen, een stuk afgekloven meloen. Elke dag gaat ze kijken naar ‘haar’ tuintje en vertelt ons wat voor grote oogst we kunnen verwachten. We glimlachen liefdevol en zeggen ‘Ja zeg, wie weet.’ Tot er op een dag een sliert begint te groeien in Dunya’s tuintje. En die sliert wordt zienderogen langer.

Lees verder

Zo heet…. Alles plakt, druipt, dampt. Ik schrijf in een sauna, elke dag. Een nieuw boek en ik heb er nog totaal geen vat op. Acht uur wegsmelten voor misschien twee goede zinnen. Ondertussen steeds afleiding: onverwachte gasten (twee), onverwachte babypoesjes (zes, in de kast van Dunya). Help!
Het is denk ik tijd voor karamelcake.

Lees verder

Ik wil het zo graag. Dat ik de dingen hier snap, dat ik weet wanneer de school weer begint en wat je ervoor nodig hebt, dat die auto nou eindelijk eens een keer Spaans gekeurd wordt, dat het me geen moeite kost om – bijvoorbeeld- een afspraak bij de dokter te maken. 

Lees verder

Ik ging een heel grappig stukje schrijven over naar de dokter gaan in Montefrio.
Maar ik heb er geen zin meer in, in ieder geval nu niet. Want nu ben ik verdrietig.

Lees verder

Daar is boer Juan op zijn scootertje. Hij gluurt om de hoek en als hij mij ziet, komt hij blij op me af, slepend met een enorme juten zak. ‘Kijk eens, komkommers!,’ zegt hij triomfantelijk. ‘Jullie houden toch van komkommers? De allerbeste zijn dit, ecologisch hoor, en een ras dat hier alleen groeit. Mooi he? Lekker he? Zal ik dan morgen weer wat komen brengen. Nee, nee, niet beleefd zijn, ik heb genoeg.’  Blij loopt Juan weg, net als Bloem en Chaia de patio op komen. ‘O nee! Komkommers,’ zeggen ze tegen elkaar.

Lees verder

‘Al dat reizen is geweldig,’ zegt Bloem, ‘maar dit vind ik jammer: dat ik daardoor nooit op kamp kon gaan met school. En daarom wil naar dit Spaanse avonturen-zomerkamp. Nu.’
Wanneer is dit gebeurd? Wanneer is mijn kleine meisje, dat altijd zo zoet naast mij was, zo groot geworden, en met zulke duidelijke standpunten?

Lees verder

Met mijn zus Nanda in Madrid. Zij uit Amsterdam, ik uit Granada, we ontmoeten elkaar dus ongeveer halverwege.
Om de kosten wat te drukken slapen we in de jeugdherberg, gelukkig wel op een prive-kamer. Wat ze er niet bij hebben verteld, is dat die kamer direct grenst aan het mannen-wcblok. En hoe dun die muren zijn. 
Dat betekent dat we de eerste nacht al wakker schrikken van vreselijke kotsgeluiden. Het gaat maar door. Na drie nachten weten we het zeker: mannen maken veel meer geluid dan vrouwen, niet alleen bij het kotsen, ook bij het tandenpoetsen, douchen en alle andere dingen die je op de wc doet. ‘Het lijkt haast of je het ook ruikt,’ zegt Nanda die eerste nacht. Inmiddels weten we ook dat de ventilatiepijp van de mannenwc zo ongeveer in onze kamer uitkomt.

Lees verder