Anna van PraagBestaat er een ander carnaval dan dat van Rio de Janeiro? Ach, was ik schatrijk en schaamteloos decadent, dan ging ik daar elk jaar naar toe. Nog niet zo lang geleden heb ik er deze miniverhaaltjes opgetekend voor een tijdschrift, dat er uiteindelijk niks mee deed. Daarom nu deze primeur speciaal voor jullie. Stift je lippen, zet iets samba-achtigs op, mix je eigen favoriete caipirinha – en laat je meevoeren!
(lees verder)
Mijn dochter was nog een kleuter toen ik haar De kleine zeemeermin voorlas. Het echte verhaal, niet de Disney-versie. Uit een oud sprookjesboek van mijn grootmoeder, dat schreeuwt om voorlezen. Andersen schrijft zo heerlijk, nog steeds, het is alsof je een lied zingt.
Maar ja, toen ging de kleine zeemeermin dood en veranderde in schuim op de zee. En begon mijn dochter, eerst zachtjes en toen keihard, te huilen.
(lees verder)
Ik lees het allereerste boek dat ik schreef. Voor het eerst na tien jaar. En ik ben verbijsterd.
(lees verder)
Country life. Het klinkt zo romantisch, naar geruite tafelkleden, boerenbrood en het knappen van een houtvuur. Naar coffee table magazines voor stijlvolle mensen, de cover vol met rozen. Maar country life is grauwer. En hard, zeker in de winter.
(lees verder)
Moeders en dochters. Het kan nóg kleffer. Zelfs onder de Spaanse vriendinnen is ‘de moeder van Kristi’ een afschrikwekkend voorbeeld.
(lees verder)
Pff! Na maanden twijfelen heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb een nieuwe uitgever. Of die uitgever heeft mij, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
(lees verder)
Als de Chinese moeder een tijgermoeder is, zijn de Spaanse moeders gorillamoeders. Gorilla’s sjouwen hun baby’s eindeloos rond, ook als die allang zelf kunnen lopen. Bovendien geven ze hun kinderen jaren de borst en blijven de jongen op hun beurt eindeloos in het nest hangen, ook als ze daar eigenlijk veel te groot voor zijn.
(lees verder)
Met dit stukje ruïneer ik mijn imago. En ook een beetje dat van Montefrio. Dat is niet zo zoet en liefdevol als ik het vaak schets. En ikzelf ben juist veel te braaf. Eigenlijk gewoon een enorme sukkel.
(lees verder)
‘Vroedvrouw? Ik zie mijn uitgevers meer als liefdes,’ mailt een collega. Om vervolgens een sappige opsomming te geven die doet denken aan de ‘bedfellow recount scene’ uit de film Four weddings and a funeral.
(lees verder)
‘Dit is zó erg. Als ik er echt over ga nadenken, moet ik heel hard huilen of overgeven,’ zegt mijn vriendin. Ik snap het, ook ik sta vrolijk champagne te drinken en te lachen alsof er niks is gebeurd. Maar nu, bijna drie dagen later, ontdek ik ineens dat er geen uur voorbij gaat of het schiet toch weer door me heen. En ik dacht nog wel dat ik niet meer zo gauw te choqueren was…
(lees verder)