Prachtige woorden en twijfelachtige woorden

Ik was de hele dag woorden aan het verzamelen, elk woord klonk me zo wonderlijk in de oren.

Het begon met een koperdief. Ik geloof nog steeds niet dat dat echt bestaat, het klinkt als iets van heel vroeger (ook vind ik het eigenlijk net zo’n soort woord als schoorsteenveger, uit dezelfde woordenfamilie zeg maar).
Maar door die koperdief reden de treinen niet – weer niet.

Taalverrijking

Dus ging ik met iemand meerijden, uiteindelijk, dwars door de polder. Veel water, veel eindeloze vlakte, veel vage bedrijvengebieden ook. Ineens reden we over de Zuigerplasdreef, wie verzint zo’n naam? Ik kon er maar niet over uit.
Toen was ik bij scholen in Friesland, waar alle kinderen perfect tweetalig waren. Als ze met mij praatten was het keurig Nederlands, maar elke keer dat ze zich tot elkaar wendden, was ik ze kwijt. ’Leer me wat woorden in het Fries,’ smeekte ik ze, ik was toch al lekker bezig met taalverrijking . ‘Donder del doekje,’ zei er een, dat was parachute. Sûkerbôle: zo heette het suikerbrood dat ik net had gekocht. Het was eigenlijk niet zo ingewikkeld. ‘Leech by de grûn frette’ verstond ik gewoon, het klonk als laag bij de grond vreten en het bekende picknicken.
Op de achtergrond waren er ook woorden die steeds wegglipten: al dagen moet er een gevoelige tekst voor het nieuwe boek in de brochure komen, elk woord ligt daar op een goudschaaltje. Ooit had ik een boek dat Het Juiste Woord heette, eeuwig spijt dat ik het in een verhuizing heb laten verdwijnen.
En door al die dingen heb ik te weinig tijd om Sinterklaasgedichten te maken en dat is natuurlijk juist spelen met clichéwoorden.

Er was trouwens een bekende laatst die zei dat ze met het gezin het woord Sinterklaas in de ban hadden gedaan gezien alle gevoeligheden. Ze maakten nog steeds gedichten voor elkaar met pakjes maar dat heette bij hen nu zoiets als ‘De dicht voor elkaar show’.