Ik heb altijd de raarste liedjes in mijn hoofd, heeft niks met goede smaak te maken.
Wel met herinneringen, soms.
Een melancholie
Ik stond voor een zaal kinderen en daar was het, als een vlieg om mijn hoofd: een flard van een lied, een sfeer, een melancholie.’Hey baby, how’s the weather? … I’m sorry, I’m trying not to cry.’
Lang leve AI en online data: Clouds across the moon, zo heet het, vond ik al snel. Kennelijk een hit toen in op mijn achttiende uit huis ging. Zo’n liedje als je ze vroeger wel vaker had: een telefoongesprek. Ook een beetje Space Oddity, zag ik toen het clipje bekeek. Dat was ik alweer totaal vergeten: de zangeres belt met haar geliefde in het ruimteschip en er is een moeilijke connectie.
Voor mij speelt dit liedje echter in Parijs, toen ik helemaal in mijn uppie stoer op kamers zat en alle connecties met mijn warme nest in Nederland voortdurend haperden. ‘Oh, since you went away, there’s nothing goin’ right. I just can’t sleep alone at night.’
Een paar uur later denk ik: het was ook wel de soundtrack van de meest eenzame momenten in Spanje als mijn echtgenoot ver weg was en ik letterlijk en figuurlijk amper verbinding kreeg. ‘Hi, darlin’, the kids say they love you. Hey, baby, is everything fine with you? Please forgive me, but I’m trying not to cry.’
En waarom denk ik daar juist nu aan, omringd door schoolklassen? Is het de grimmige wereld waarin deze kinderen opgroeien, hun terugkerende verhaalsuggesties aan mij om te schrijven over ‘een derde wereldoorlog’? Dit zou ook een liedje over het missen van een soldaat kunnen zijn.
Of is het de fundamentele eenzaamheid die altijd overal achter sluimert, zeker rond deze tijd van het jaar – de haperende connecties van het leven rondom het in je eentje dankzeggen bij Thanksgiving en de troosteloosheid van Black Friday?
