Halsoverkop besloten: de echtgenoot een bezoekje brengen op het Filmfestival van Gent.
Ik bloei er helemaal van op – en niet alleen van de gekaapte tijd samen. Ook van de films en hun blik op de wereld.
Kwaliteit
In 1992 studeerde ik af in iets serieus: kunstbeleid. Kunst (literatuur, theater, film), leerde ik van mijn professoren, moest ‘autonome kwaliteit’ hebben. Dat botste meteen al met mijn afstudeerscriptie over beeldende kunst in Cuba, daar was alle kunst juist politiek.
Anno 2025 is dat niet meer iets om je voor te schamen. Geëngageerde kunst is weer helemaal hip en het lijkt wel alsof de jonge vrouwen daarin het voortouw nemen. Laatst zag ik al de voorstelling F*ck Lolita met mijn dochter: daarin neemt Lolita de regie over haar romanpersonage terug en vertelt, nee schreeuwt, haar kant van het verhaal (ga die voorstelling zien als het nog kan).
Nu in Gent belanden J en ik bij een film over de recente vrouwenstrijd in Chili waarin wordt gedanst en gezongen – het werkt als een malle. En er zijn ook meerdere Vlaamse films die krachtige, maatschappelijke thema’s hebben. We zien iets razend knaps over een moeder en een verpleegkundige in een uitgeput zorgsysteem. De zaal zit bomvol, de regisseuse is erbij. Haar engagement maakt het alleen maar krachtiger.
Ik weet heus wel dat kunst in deze grimmige tijden meer dan ooit onder druk staat en vrouwenrechten ook. Maar dan juist!
