Premier Schoof ‘begreep de machteloosheid van de mensen,’ zei hij. Machteloosheid, hij zei het echt. Sorry, wat?
Ik was erbij, gisteren in Amsterdam. Bij die 250.000 mensen die een rode lijn trokken. Met vlaggen, borden, leuzen, zingend, de regen en wind trotseren, de hele tocht lang.
Verzet
J en ik begonnen met een clubje van de buren, die hadden ontbijt en koffie en soep vooraf geregeld voor de demonstranten. Onderweg kwam ik nog mijn zus met haar posse tegen. Mijn dochters stuurden selfies van verderop. En dan waren er ook nog allemaal bekenden niet bij omdat ze niet konden of ziek waren, maar die stuurden wel liefde.
Het was gigantisch. Tegen de tijd dat wij eindelijk het Museumplein konden verlaten, stroomden de eersten alweer binnen, na een tocht van ruim vijf kilometer, helemaal om het Vondelpark heen. Heel veel verschillende mensen zag ik. Jong, oud, radicaal, gematigd, Amsterdammers en mensen die al uren reizen erop hadden zitten, krakers broederlijk naast vredelievende omaatjes.
Niemand straalde machteloosheid uit, beste premier, wel boosheid. Er waren mensen grimmig, zoals dat echtpaar dat met witte zogenaamde babylijkjes in bloederige lakens een halve performance gaf. Er waren mensen ludiek (iets met een vrouwelijke sinterklaas). Er waren ook bandjes, grote fanfares, lawaai van pannendeksels en voortdurend gescandeerde teksten over dat wij (‘the people’) niet stil konden zijn, wilden zijn. Frustratie, strijdbaarheid, kracht. Samengevat: verzet.
Woorden zijn wapens. Ook voor de premier, met zijn denigrerende begrip voor onze ‘machteloosheid’. Wat hij natuurlijk had moeten zeggen was: ‘Ik begrijp dat een kwart miljoen van de mensen van wie ik premier ben zich openlijk en met steeds meer kracht verzetten tegen een beleid waarin ze zich totaal niet herkennen.’
Kom maar op met die verkiezingen!
