Kampen

Ik ga trouwen en de wereld staat in brand. Ik kan hier niet alleen over de liefde schrijven.

Vuile handen

Toen ik mijn boek Jona schreef, liet ik de vader dromen van (en uiteindelijk vertrekken naar) Israel. Een diepgeworteld diaspora-verlangen van een ontheemd en ontworteld mens die een enorme klap van de holocaust had gekregen. Ik begreep die man.
‘Komt er een vervolg?’ vragen kinderen altijd. Nee, maar de vraag is relevant. Hoe zou het nu zijn met de vader van Jona? Waarschijnlijk zou hij in Tel Aviv verhard zijn geraakt en sympathiseren met de aanvallen in Gaza.
Aanvallen is nog een mild woord. ‘Je wilt het niet lezen maar het moet’ schreef J en stuurde me op mijn nuchtere maag een artikel uit de Correspondent over hoe de laatste fase van de genocide is begonnen en eindigt in een enorm concentratiekamp. Die dag moest ik toevallig naar Den Haag en de gedachte alleen al van Trump om de hoek maakte me misselijk. Net als het pijnlijke geslijm van Rutte en dat hij Trump een ‘man van de vrede’ noemde. Hoe vuil kan je je handen maken, hoe kan die man nog slapen? Rutte dus. Dat denk ik dan. En dat de vader van Mark Rutte in een Jappenkamp heeft gezeten. Dat denk ik ook.

En Jona? Wat zou hij nu doen? Ik denk dat hij nog vrienden is met Elin en Lucas, dat hij nog woont in Amsterdam en met hen meeloopt in demonstraties. En dat hij zich langzaamaan realiseert dat zijn geradicaliseerde vader in Israel door zijn eigen oorlogstrauma nieuw oorlogstrauma van anderen faciliteert. Dat Jona vervolgens niks anders rest dan de banden door te snijden, en nu voorgoed.
Dat breekt niet alleen Jona’s hart maar ook het mijne.