Ondertrouw

‘Gefeliciteerd,’ zei de man achter het loket, ‘nu zijn jullie officieel verloofd.’

We gingen in ondertrouw. Dat kan je heel praktisch online doen, maar wij maakten een echte afspraak.

Stopera

Op de dag van de ondertrouw was ik ineens zenuwachtig. Niet om J. Niet om die handtekening.
Maar het was een beetje zoals vroeger, de hoge duikplank bij het zwembad. Daar heb je altijd kinderen die meteen springen – en ook kinderen die heel lang boven blijven staan. Ik was zo’n kind dat dan de diepte in keek, zich ineens realiseerde waar ze stond en dacht: wat, waarom, waar slaat dit op?
Ik appte met een paar vriendinnen, werkte een beetje, stofzuigde mijn huis. En toen ging ik naar de Stopera.
J kwam aanfietsen met een heus trouwboeket en een licht en opgeruimd gemoed. We gingen naar binnen. Door de ramen heen kon je Femke Halsema zien vergaderen. Bij het stadsloket waren we meteen aan de beurt en de gast aan de andere kant van het glas zei: ‘Eerst even een gekke procedurevraag: zijn jullie geen familie van elkaar?’ Dat was gelukkig niet aan de hand. Daarna tekenden we een papier waarop de namen van onze (voor 75% overleden ouders) en van ons beider springlevende exen op stonden. En toen was ‘bruidspaar van Praag’ geregistreerd. Net als de trouwlocatie, de getuigen en de Babs.
Dan ben je kennelijk pas echt verloofd.
Het was een taartmoment, maar J dacht meer aan bitterballen en rosé. We zaten even heel fijn in de zon. En daarna wilde J nog een foto maken met mij achterop de fiets op de Vijzelgracht, net als in de film Turks Fruit (roestige fietsen spelen een rol in onze relatie). Uiteindelijk fietste ik roezig weer naar huis.

Boven bij de duikplank heb je bij degenen die blijven staan ook weer twee typen kinderen. Zij die uiteindelijk omdraaien en weer rustig naar beneden lopen. En zij die toch altijd springen. Ik spring.