Knuffeldag

Ik kreeg een brief van mezelf. Vijf jaar geleden geschreven.

Future Me heet het, je kunt jezelf in de toekomst iets schrijven en dan ontvang je ook daadwerkelijk die brief per mail. Best eng om te doen. Je wil dat niemand doodgaat, je wilt niks jinxen.

Bestsellers

Vijf jaar geleden zaten we kennelijk nog middenin coronatijd. Ik lees: ‘Ik weet niet of over vijf jaar deze pandemie een incident zal blijken te zijn of de voorbode van nog veel meer. Ik weet niet waar ik dan woon (als de dochter uit huis gaat kan ik dit huis niet meer betalen – denk ik nu). Ik weet niet hoeveel bestsellers van mijn hand er dan in de winkels zullen liggen.’
Nou, is me dat even goed gelukt allemaal! Huisje gekocht, wie had dat kunnen denken. Pandemie toch voorbij (afkloppen). Jona was voor mijn doen een bestseller met meerdere nominaties. Natuurlijk, ook mijn moeder en mijn oom gingen dood in de afgelopen vijf jaar, er waren wel meer dingen naar. Maar ook ben ik ten huwelijk gevraagd, die zag ik toen echt niet aankomen.
Ik ga het weer doen, een brief voor over vijf jaar. Als visualisatie, maar ook omdat ik nou eenmaal een schrijver ben.
Het verplicht ook, zo’n brief. Die van 2020 sluit ik als volgt af: ‘Ik hoop wel dat je over vijf jaar weer gewoon hartstochtelijk kunt knuffelen, dat physical distancing dan een vergeten woord is. Goed dan, Anna in de toekomst, dit ga ik je zeggen: op de dag dat je deze brief krijgt, laat je alles uit je handen vallen waar je dan mee bezig bent en neem je geen snipperdag maar een knuffeldag. 11 april 2025 vier je de liefde: ren naar ze toe, naar al die leuke vrienden, familie en zelfs kennissen, en omhels ze, hard – huppekee!’

11 april, dat is vrijdag. Ik ga het echt doen, dat knuffelen. Doen jullie mee?