Holly, jolly Christmas

Ik dacht ik ga meer lachen. Goeie kerstgedachte.

Het is een voornemen na Colombia: lachen. Niet diep in jezelf verzonken je zorgelijk over straat haasten, maar met open vizier! Lachend kijken naar de mensen om je heen en zien wat er dan gebeurt.

De onaardigste winkelier van Amsterdam

Maar je kunt daarin ook doorslaan.
Ik haalde groente bij een marktkoopman die net iets meer dan ‘Amsterdams chagrijnig’ was. Ik kocht voor bijna zeventig euro bij zijn stal, maar waar leuke blonde studentes nog wel eens korting krijgen kon er geen eurootje af. ‘Super bedankt,’ slijmde ik lachend (waarom?) ‘Superrrr superrrr,’ bauwde de man mij na, het voelde onaardig en dat was het ook. Toch liep ik lachend weg (waarom?)
Zoiets gebeurde laatst ook bij de onaardigste winkelier van Amsterdam, hij heeft een winkel aan de Vijzelgracht. Die man heeft een afschuwelijke reputatie, maar ik was het weer vergeten en stapte de winkel in omdat ik iets moois zag in de etalage. Het bleek een stuk boven mijn budget. En toen begon hij. ‘Dus je wilt dit geven aan een vriendin, en dit heb je niet voor haar over? Wat een waardeloze vriendschap is dat.’ Dit zei hij zonder enige relativering. ‘Ik dacht meteen al toen je binnenkwam: dat is er zo eentje die niks koopt, die altijd voor een dubbeltje op de eerste rang wil zitten.’ Dat ik een stomme sjaal aan had, zei hij ook nog. En passant schoffeerde hij nog een andere klant, een jong meisje dat vroeg of er studentenkorting was (het is een vintage winkel). Ik kocht toch wat bij hem (waarom?) en ik stapte naar buiten, alsof hij net een goede grap had gemaakt. Lachend.

Waarom toch, waarom?