Middenin de nacht ging de telefoon. Toen nog een keer: videogesprek.Ik zag een onbekende naam en drukte het weg.
Toen zag ik via Messenger berichtjes en foto’s binnenstromen, van dezelfde onbekende man. Ik blokkeerde hem en probeerde verder te slapen. De volgende ochtend keek ik beter. De berichtjes waren in de stijl van ‘ik vind je leuk’. Het was een leraar uit Rotterdam met wie ik Facebookvrienden was (geweest). Ik neem echt niet elke onbekende aan als vriend, maar leraren meestal wel – vanwege mijn boeken.
Waarom?
Waarom doen mensen dat soort dingen? Waarom zou je een jou onbekende vrouw gaan stalken in de nacht en zo de stuipen op het lijf jagen? Hoe kan je brein zo vervormd zijn dat je denkt daar succes mee te oogsten?
Soms voel ik me zo’n alien. Ik las, al een tijd geleden, dat het merendeel van de Nederlanders een voorstander is van de doodstraf. Ook toen dacht ik: waarom? Of al dat stemmen op rare partijen, waarom toch? Ik snap de onvrede, maar ik snap de consequenties niet.
Laatst stond ik op Rotterdam Centraal, er waren nogal wat F-side types, en ik visualiseerde ineens dat boven ieders hoofd daar een wolkje zou hangen met je politieke kleur. En dat ik met mijn rood-groene wolkje misschien wel de enige was in een zee van fascistoïde zwart. Ik merkte dat ik me kleiner ging maken, me verstopte in mezelf.
Nu lijkt het net door deze voorbeelden alsof Rotterdam evil capital of the Netherlands is, waar zelfs de leraren out of control zijn – maar ik ben dol op die stad. De leukste uitgever van Nederland zit er, daar was ik toevallig via dat station net naar toe op weg, naar die uitgever. Mijn eigen warme moederschip.
