Como el viento

Cocaplantages. Daar vlieg je overheen met een klein vliegtuigje, helemaal tot aan de Stille Oceaan.

Je gaat aan boord van een bootje en vaart een uur. En daar, waar de zee en het oerwoud elkaar ontmoeten, dat is waar wij nu zijn.

Er zijn hier een heleboel dingen niet. Geen telefoonbereik, geen internet, geen muziek, geen warm water. Het meest confronterend misschien, gek genoeg: er zijn ook geen spiegels. “Hoe zie ik eruit?” vraag ik soms aan j. “Wild,” zegt hij.  Wat er wel is: het lawaai van de zee, er is een vieze hond die Samba heet, hele grote blauwe vlinders en een toekan in de verte. Een vrouw die voor ons kookt: loeiverse ceviches en elke dag een ander sapje van ander tropisch fruit.
Met een lokale gids gaan we het oerwoud in, zwetend en klauterend, soms met een krakkemikkig bootje over de rivier (een keer vallen we eruit). “Ik vind het leuk dat je geen kluns bent,” zeg ik tegen J als ik hem soepel naar een waterval zie klimmen. Zelf ben ik dat natuurlijk wel, schaafwonden op mijn pols naast de warmteuitslag. Diarree krijg je hier ook trouwens, het gaat ook weer over. Elke dag schrijf ik een verhaaltje dat ik ‘s avonds aan J voorlees onder de ongelooflijke sterrenhemel. Hij op zijn beurt tekent mij als ik schrijf op het verlaten strand.

De computers starten niet meer op door het vocht; soms is het ‘s nachts een beetje unheimisch met al dat donker en die luide zee. Vanuit het klamme bedje zie je het oerwoud en de oceaan, alles open. Soms regent het zo hard dat het lijkt alsof de wereld vergaat  

Andere mensen komen voorbij, nieuws komt toch binnen, zelfs verkiezingsnieuws. En we blazen het weer weg, al het wereldse. Net als het missen van de dochters, dat soms de kop opsteekt. Die meiden  die ons deze prachtige plek hebben gewezen. Straks zijn we weer bij ze, zijn we weer Anna en J uit Amsterdam, vol nieuwe verhalen en gedachten.

“Ik voel me….” zeg ik tegen de gids en ik weet het woord niet, in het Nederlands niet en niet in Spaans . “… libre como el viento,” maakt hij mijn zin af.