‘Is het wat je wilde en hoopte?’ vraagt J. En ja, we hebben in het oerwoud gewoond en in de verhalen van Gabo. Met nog een lange, hete dag dwalen door alle inspiratiebronnen van Aracataca.
Dus alles wat nu nog gebeurt is waar ik van droomde zonder het te weten.
Oermoeder
Ook in het noorden van Colombia is jungle. En ander soort jungle, met meer toeristen. Terecht want ongelooflijk mooi, met enorme rotsen tussen de varens en de palmen en dan ineens weer de Caribische Zee.
Hier, in Tayrona, wonen nog steeds inheemse stammen, zoals de Kogui: kleine mensen zonder haar in het gezicht, sowieso worden ze nooit grijs. Ze zijn in het wit gekleed en kijken door de toeristen heen alsof die lucht zijn. Tayrona is hun grond, het zijn hun heilige rotsen, en Aluna is de oermoeder waar ze op een of andere manier perfect in harmonie mee leven.
Een paar weken per jaar gaat het park dicht en zijn de Kogui even helemaal vrij en met elkaar. Nu hobbelen de toeristen plomp en lomp voorbij. Ikzelf voorop. Ik heb besloten mijn voeten niet in sneakers te wurmen en loop, klim, waad (het leidt tot wat hilariteit her en der maar ik laat me niet kennen) urenlang rond op mijn hakjes. En ja, met lippenstift ook nog, het zit diep.
Paard
Reizen is óók hard werken. De laatste kilometers kan je ook op een paard. J vindt het een goed avontuur, stijgt op en is weg – in een halve galop, hotseklots door de modder en hup door een smal pad tussen het groen de bergen keihard op en af.
Ikzelf ga heel langzaam. Eerst vind ik het eng. Dan word ik langzaam vrienden met het paard en uiteindelijk met de namiddagjungle. Koguimoeders lopen voorbij met trossen bananen en met al even wit geklede kinderen op hun heup, als een soort elfen uit een andere dimensie. Brulapen in de bomen, Aluna overal.
We zijn doorweekt en heel vies en dan is daar, hoog op de berg, de bamboe toren, een junglekamer in de openlucht. Met zaklantaarns door het duister gaan we erheen.
En bij het eerste ochtendlicht is daar een zee van groen.
