Dat ik bij het circus wil

En ineens was iedereen aan het dansen.  

Ik doe een schrijfklus voor een festival dat Circolo heet. Dat gaat dus over circus. 

Lichamen

In het hedendaagse circus zijn geen dieren meer, dus nu staan de mensen centraal. Of specifieker: lichamen. Lichamen die botsen, vallen, omhelzen, opgevangen worden en vliegen. Net het echte leven.Ik wist niet dat circus zo was, het lijkt op dans of mime, maar dan anders.
Om er beter over te schrijven zie ik deze dagen wel tien voorstellingen. Niet bepaald een straf. Zo was ik dit weekend met J bij een voorstelling waar negen mensen een prachtig soort dans van aantrekken en afstoten opvoerden. Ook het publiek in de tent werd erbij betrokken. Nu heb ik net als veel mensen een bloedhekel aan dat je eruit wordt gepikt en iets op het podium (in de piste in dit geval) moet doen, meestal sta je glimlachend voor paal en vindt iedereen je heel dapper.
Dit was anders. Hoe ze het deden weet ik niet maar op een of andere manier werd het steeds een prachtige choreografie waar ook het publiek deel van uitmaakte. Steeds meer mensen kwamen erbij en iedereen danste onvoorstelbaar mooi. Zo aanstekelijk dat ik – die aanvankelijk dus had weggekeken vanwege geen zin in ongemakkelijke toestanden – mezelf ineens met J naar voren zag snellen om uit onszelf mee te doen – met nog veel meer mensen. Toen dansten we, samen en alleen, en tegelijk met dat hele grote lichaam van al die lichamen samen.

Nu wil ik ook bij het circus.