Op een doordeweekse dag op een bankje aan zee, in dat ene straaltje zon.
‘Goed zo,’ zegt een stokoude man met hond. ‘Zo moet je voor jezelf zorgen.’
Zonder retourticket
Zzp-ers zijn vrijer dan mensen in loondienst, ik hoef geen enkele baas verantwoording af te leggen. Aan de andere kant: is het vrijheid als je geen idee hebt of je volgend jaar om deze tijd genoeg geld maakt? Geen pensioen opbouwt, geen vangnet. Daar maar niet teveel over nadenken.
De grote schepen varen zoals altijd dicht langs de kust voorbij. Ooit wilde ik nog eens aanmonsteren op zo’n schip. Reizen, ver en oneindig. Of wat de dochters doen: zo lang weg zijn dat je geen vastomlijnd plan hoeft te maken van tevoren, zelfs geen retourticket boekt.
Ik zou het nog kunnen, denk ik. Maar wil ik het, echt? Zo lang weg zijn van mijn vrienden, mijn kinderen, wil ik de vele studenten die ik begeleid loslaten, of opdrachtgevers waar ik net een beetje vertrouwd mee begin te worden? Om over mijn boeken nog maar niet te spreken. Is het vrijheid om heel lang weg te gaan of rem ik dan juist iets af? Er is niet één antwoord.
‘Ik ga kijken wat er verderop nog te beleven valt,’ zegt het stokoude mannetje guitig, en hij kachelt met zijn hondje in de richting van het windorgel.
Citaat: Emily Dickinson
