Wat een vrouw.
Bij het Filmfestival in Utrecht werd onze film De Openbaring vertoond. Waar ik het scenario voor vertaalde en bewerkte en waar Leny een hoofdrol in speelt.
Starstruck
J en Leny zouden daarom zondag worden geïnterviewd, na de late voorstelling. ‘Ga je mee?’ vroeg hij. ‘Dan gaan we daarvoor lekker eten.’ We haalden Leny op met het huurautootje, ze had zich als altijd smaakvol aangekleed. 71 is ze nu en ik kan alleen maar hopen dat ik over 16 jaar ook nog zo mooi ben.
Zo bescheiden en sereen als Leny is, zo schaamteloos en grenzeloos is ze als actrice. ‘Vond u dat spannend, zo’n horrorfilm?’ vroeg iemand uit de zaal. ‘Leuk juist,’ zei Leny.
Zo ken ik haar al van heel vroeger. Toen ik tijdens mijn studie bijna elke avond in het theater zat, was ik enorm fan van de mimegroep Carver. Daar zag ik Leny meerdere keren in theaters in de Nes, en ikzelf compleet starstruck in het publiek, wat een actrice.
Tijdens het draaien van De Openbaring sprak ik Leny voor het eerst en tijdens de eerste viewing zaten we gezusterlijk naast elkaar er van alles van te vinden.
En nu waren we dus in het restaurant bij de bioscoop. ‘Ze hebben gin-tonics,’ zei Leny enthousiast. ‘Die nemen we,’ zei ik meteen. Terwijl J een biertje bestelde, dronken Leny en ik prachtig roze gin-tonic met frambozen.
‘Jullie bleven maar zeggen hoe heerlijk het eten was,’ zei J later, ‘het leek bijna alsof jullie een grap maakten.’ Maar het was geen grap, tenminste van mij niet. Ik zat gewoon heel erg te genieten.
