Spiegel

Ik had ooit een man die bij mij feilloos elke nieuwe rimpel en elk extra pondje signaleerde.

Dat was confronterend. Dat je niet wilt botoxen, wel heerlijk wilt blijven eten, drie kinderen hebt gebaard – maar toch ook een lekker wijf wil blijven.

Naturel

Nu heb ik een vriend die vaak amper zie wat ik aanheb. Die niet houdt van make up (bij mij dus) of van parfum, die het prima vindt als ik love handles heb of juist op een ander moment weer wat minder. Het boeit hem gewoon niet echt. En dat is wel zo fijn – ook omdat ik als mens hem natuurlijk wel boei. In de spiegel van zijn ogen ben ik naturel helemaal prima.
Maar je kunt er ook in doorslaan, heb ik ontdekt. Zo zei mijn dochter laatst toen ze me een kus gaf: ‘Mam, je ruikt naar thee.’ Als je dan bedenkt dat ik thee echt vies vind en in mijn boek toevallig net de oma naar thee had laten ruiken, dan begrijp je mijn schrik.
Pal daarop vroeg het lieve meisje van de kappersschool: ‘Hoezo is uw haar oranje?’ ‘Dat is nou eenmaal zo,’ zuchtte ik, ‘al het pigment gaat weg. En zo dor en dof ook, ik voel me een groot oranje schaap. Terwijl vroeger mijn lange chocoladebruine haar mijn trots was.’
‘Ik zie het,’ zei het meisje, ‘hieronder zit nog uw eigen kleur.’ Ze haalde er een docent bij die expert was in opgegeven haar, uiteindelijk liet ik ze knippen (lange Pippi Langkouslokken op de grond) en kleuren dat een lieve lust was. Diezelfde dag kocht ik een flesje parfum. Niet zo heel duur en niet zo heel zwoel als ik jaren gewend was, maar wel: parfum! Jammer voor de vriend, hij moet er maar aan wennen.

Nu zie ik er jonger en aantrekkelijk uit. In mijn eigen ogen dus, in mijn eigen spiegel.